അരുതേ മൗനം

“സാമൂഹ്യ പരിവര്‍ത്തനത്തിന്‍റെ കാലഘട്ടത്തില്‍ സദാചാരവിരുദ്ധരുടെ അതിഘോഷമല്ല സല്‍സ്വഭാവികളുടെ നടുക്കുന്ന നിശബ്ദതയാണ് ആത്യന്തിക ദുരന്തം!” മാര്‍ട്ടിന്‍ ലൂഥര്‍ കിംഗ് ജൂണിയര്‍ വര്‍ണ്ണവിവേചനത്തിനെതിരായ മുന്നേറ്റത്തിനിടയില്‍ പറഞ്ഞ ഈ വാക്കുകള്‍ നമ്മുടെ നാട്ടിലെ മറ്റൊരു സാമൂഹിക മാറ്റത്തിന്‍റെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ വളരെ പ്രസക്തമായി തീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു! 

തികച്ചും അടിസ്ഥാനപരമായ വസ്തുതകളെ സംബന്ധിച്ച് ആവശ്യമായ മുന്‍ കരുതലോ വേണ്ടത്ര അവധാനതയോ കൂടാതെ തീരുമാനങ്ങള്‍ പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന കോടതികളും അവ സംബന്ധിച്ച് നിശബ്ദതപാലിക്കുന്ന പൊതു സമൂഹവും ആഘോഷത്തിന്‍റെ ആരവം മുഴക്കുന്ന ഒരു ന്യൂനപക്ഷവും ഇവിടെയുണ്ട്.

ഈ നിശബ്ദത കാലം  മറക്കില്ല, മാപ്പ് തരികയും ഇല്ല. ഇവിടെ തച്ചുടക്കുന്നത് ഒരു ലോകവീക്ഷണത്തെയാണ്- കാലവും, ചരിത്രവും, മനുഷ്യ അനുഭവവും, അന്വേഷണവും തെളിയിച്ചുറപ്പിച്ച നിലപാട് തറയെത്തന്നെയാണ്. അതിരുകള്‍ തകര്‍ത്തെറിയുന്നു; കാലങ്ങളായി മനുഷ്യ സമൂഹം അരുതായ്മകളെ അകറ്റി നിര്‍ത്തുവാന്‍ ,പ്രതിലോമകരവും വിനാശകരവുമായ പെരുമാറ്റങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കാന്‍, സ്ഥാപിച്ച അതിര്‍ വരമ്പുകളെത്തന്നെ പഴയ കല്ലെടുത്തുകളയുന്ന ലാഘവത്തോടെ ഇളക്കിമാറ്റുന്നതു കാണുമ്പോള്‍ നെഞ്ചു പിടക്കാതെ, വായതുറക്കാതെ വെറുതെയിരിക്കുവാന്‍ നമുക്കാവുമോ? ഇവിടെ നിശബ്ദത ദുരന്തമാണ്, നിസംഗത ക്രൂരവും. നാം പക്ഷം ചേര്‍ന്നേ മതിയാകൂ; കാരണം നിഷ്പക്ഷത  എപ്പോഴും തിന്മയോട് സന്ധി ചെയ്യലാണ്. നമുക്ക് ശരിയുടെ പക്ഷത്ത് ഉറച്ചു നില്‍ക്കാം.

2018 സെപ്റ്റംബര്‍ മാസം ഭാരതത്തിന്‍റെ നിയമവ്യവസ്ഥയില്‍ ചിരപ്രതിഷ്ഠനേടും എന്നതില്‍ തര്‍ക്കമില്ല. രണ്ട്”ചരിത്ര വിധികള്‍” പരമോന്നതകോടതിയില്‍ നിന്നും വന്നത് ആ മാസമാണ്. രാജ്യത്ത് മാത്രമല്ല ലോകത്തെമ്പാടുമുള്ള മുഖ്യധാരാമാദ്ധ്യമങ്ങളും മനുഷ്യാവകാശ സംഘടനകളും പൊതുപ്രവര്‍ത്തകരും യൂണിവേഴ്സിറ്റി ക്യാമ്പസ്സുകളും നെഞ്ചോട് ചേര്‍ത്തുവച്ച് ആഘോഷമാക്കിയ ആ വിധികള്‍ പുരോഗതിയും വിമോചനവും വിജയവുമായി പ്രചരിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ എന്തു പറയണമെന്നറിയാതെ നിശബ്ദരായിനില്‍ക്കുന്ന ഭൂരിപക്ഷവും, പകച്ചുപോയ നിഷ്പക്ഷമതികളും, തെറ്റാണെന്നറിയാമെങ്കിലും എവിടെത്തെറ്റിയെന്നറിയാത്ത ന്യൂനപക്ഷവും അതിന്‍റെ പശ്ചാത്തലത്തിലുണ്ട്. 158 വര്‍ഷം പഴക്കമുള്ള സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി സംബന്ധിച്ചുള്ള ഐപിസി 379-ാം വകുപ്പും വ്യഭിചാരത്തെ കുറ്റകരമാക്കിയ ഐപിസി 497-ാം വകുപ്പുമാണ് സുപ്രീംകോടതിയുടെ ഭരണഘടനാബഞ്ച് സെപ്റ്റംബര്‍ വിധികളിലൂടെ റദ്ദാക്കിയത്.

ഈ രണ്ടു വിധികളിലും നിരവധികാര്യങ്ങള്‍ സമാനമാണ്. രണ്ടും പരിഗണിച്ചത് നിയമസാധുത്വമാണെങ്കിലും (Legality) ഫലത്തില്‍ വിധികള്‍ ധാര്‍മ്മികത (Morality) സംബന്ധിച്ചാണ്. രണ്ടും മനുഷ്യ ബന്ധങ്ങള്‍ സംബന്ധിച്ചുള്ളവയാണ്. രണ്ടും പഴയ രീതികള്‍ക്കും വഴികള്‍ക്കും എതിരെയാണ്. രണ്ടും څകൊളോണിയല്‍چ കാലഘട്ടത്തിലെ നിയമങ്ങളും ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകാലത്തെ ധാര്‍മ്മികതയും സംബന്ധിച്ചാണ്. രണ്ടിലും വിചാരണാവേളയില്‍ ഭരണകൂടത്തിന്‍റെ നിലപാട് അപര്യാപ്തവും ആലോചനയില്ലാത്തതും നിരുത്തരവാദപരവും ആയിരുന്നു. രണ്ടിലും പഴയനിയമങ്ങളുടെ അന്തഃസത്ത ഉള്‍ക്കൊള്ളാനോ നിര്‍ദ്ദേശിക്കുന്ന മാറ്റങ്ങളുടെ ആഴം ഉള്‍ക്കൊള്ളാനോ ഒരു ശ്രമവും കണ്ടില്ല. സെപ്റ്റംബര്‍ മാസത്തില്‍ തന്നെ പുറത്തുവന്ന ശബരിമല സ്ത്രീ പ്രവേശനം സംബന്ധിച്ചുള്ള വിധിയാകട്ടെ പ്രസക്തിയിലും പ്രാധാന്യത്തിലും ഒട്ടും മുമ്പിലല്ലെങ്കിലും വ്യപകമായ ചര്‍ച്ചകള്‍ക്കും തെരുവുയുദ്ധങ്ങള്‍ക്കും പുനഃപരിശോധനക്കുപോലും വിധേയമാകുമ്പോള്‍ അതര്‍ഹിക്കുന്ന ആദ്യ വിധികള്‍ ഒന്നു വിമര്‍ശനബുദ്ധിയോടെ പഠിക്കാന്‍പോലും ആരും തയ്യാറാകുന്നില്ല.

സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയും വ്യഭിചാരവും

സുപ്രീംകോടതിവിധികളിലൂടെ നിയമവിധേയമായ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയും വ്യഭിചാരവും പുരാതന തിന്മകളാണെന്ന് ഏവര്‍ക്കുമറിയാം. മനുഷ്യചരിത്രത്തോളം പഴക്കമുണ്ട് ഈ തിന്മകള്‍ക്കും. എന്നാല്‍ ഇക്കാലമത്രയും അവയെ തെറ്റായിക്കാണാനും ആ പെരുമാറ്റങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കാനും മനുഷ്യസമൂഹം ശ്രമിച്ചുവന്നു. പൊതുധാര്‍മ്മികതയുടെ ഭാഗമായിമാറിയ ഇത്തരം നിയന്ത്രണങ്ങള്‍ രാജ്യങ്ങളുടെ ശിക്ഷാനിയമങ്ങളില്‍ ഇടം നേടുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ ഇന്ത്യന്‍ ശിക്ഷാനിയമവും 379, 497 തുടങ്ങിയ വകുപ്പുകളും ഉണ്ടായി. ധാര്‍മ്മികതയുടെ ക്രോഡീകരണമാണ് നിയമങ്ങള്‍ എന്നത് മറക്കരുത്. ജനാധിപത്യ ഭരണക്രമത്തില്‍ ഒരു പരമാധികാര രാജ്യത്തിന്‍റെ ലിഖിതഭരണഘടനയാണ് നിയമവാഴ്ചയുടെ ആധാരശില. ഭരണഘടനയുടെ ശക്തികേന്ദ്രമാകട്ടെ മൗലീക പൗരാവകാശങ്ങളും. നിയമങ്ങളും ചട്ടങ്ങളുമൊന്നും മൗലിക അവകാശവിരുദ്ധമാകാന്‍ പാടില്ല. അങ്ങനെവന്നാല്‍ അത് ഭരണഘടനാവിരുദ്ധമാകും. ഭരണഘടനയുടെ വ്യാഖ്യാനവും സംരക്ഷണവും ഭരമേറ്റിരിക്കുന്ന സുപ്രീംകോടതി ഭരണഘടനാലംഘനങ്ങള്‍ക്കെതിരെ വിധിയെഴുതും.

സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി, വ്യഭിചാരം എന്നിവ സംബന്ധിച്ച വിധിയില്‍ നിലവിലെ നിയമങ്ങള്‍ റദ്ദാക്കിയ കോടതി കാരണമായി പറഞ്ഞത് അവ പഴഞ്ചനും വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ഹനിക്കുന്നവയും ആണ് എന്നാണ്. ലൈംഗികത തികച്ചും സ്വകാര്യതയുടെ ഭാഗമാണെന്നുപറഞ്ഞ കോടതി അതില്‍ തെറ്റും ശരിയും നിശ്ചയിച്ച് വിലക്കുകള്‍ വയ്ക്കുന്നത് വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കുള്ള കടന്നുകയറ്റമായി വിലയിരുത്തി മാറിനില്‍ക്കാന്‍ തീരുമാനിക്കുന്നു. വ്യഭിചാരത്തെ തെറ്റല്ലെന്ന് വിധിച്ച ബഞ്ചിലുള്‍പ്പെട്ട ജസ്റ്റിസ് നരിമാന്‍ പറഞ്ഞത് 497-ാം വകുപ്പ് പഴഞ്ചനും പുരുഷമേധാവിത്വത്തിന്‍റെ ദുഃസൂചനകളും സ്വാധീനവും നിറഞ്ഞതും ആണെന്നുമാണ്.

വേലികള്‍ പൊളിക്കുംമുമ്പ്

“ഒരു വേലി എന്തിന് കെട്ടി എന്ന് അറിയില്ലെങ്കില്‍ അതൊരിക്കലും പൊളിച്ചുമാറ്റാന്‍ ശ്രമിക്കരുത്” എന്ന് ജി. കെ. ചെസ്റ്റേര്‍ട്ടന്‍ ഒരു നൂറ്റാണ്ടുമുമ്പ് പറഞ്ഞുവച്ചത് എത്രയോ അന്വര്‍ത്ഥമാണ്! കാത്തിരുന്ന വിധിയെന്ന നിലയില്‍ ഈ വിധികളെ ആഘോഷമാക്കുമ്പോഴും മുഖ്യധാരാ മാദ്ധ്യമങ്ങള്‍ അകമഴിഞ്ഞ് പിന്തുണക്കുമ്പോഴും വാസ്തവത്തില്‍ ആലോചനയില്ലാതെ മതിലുകള്‍ തകര്‍ത്തെറിയുന്നതാണ് നടക്കുന്നത്.

പഴഞ്ചന്‍, വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യം എന്നീ വാക്കുകളൊന്നും പോരാ ആ പഴയജ്ഞാനത്തെ തള്ളിക്കളയാന്‍. “പഴഞ്ചൻ ” എന്ന ആരോപണത്തിന് ബലം പകരാന്‍ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകാലഘട്ടത്തെക്കുറിച്ചും കോളനിവാഴ്ചയെക്കുറിച്ചും പറയുന്നു. എന്നാല്‍ ഐപിസി എഴുതിയുണ്ടാക്കിയ മെക്കാളെ പ്രഭുവിന്‍റെ കണ്ടുപിടുത്തമൊന്നുമല്ല ആ നിയമങ്ങള്‍! മനുഷ്യ സംസ്കൃതിക്ക് ധാര്‍മ്മികതയുടെ ശക്തമായ അടിത്തറയിട്ടു നല്‍കിയ പത്ത് കല്‍പ്പനകളും അതിന്‍റെ ആധാരശിലയില്‍ പടുത്തുയര്‍ത്തിയ യഹൂദ-ക്രൈസ്തവ ധര്‍മ്മശാസ്ത്രവുമാണ് സായ്വിന്‍റെ നിയമസംഹിതകളുടെ കാരണ സങ്കല്‍പം. ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിന്‍റെ സ്വാധീനത്തില്‍ അവ ലോകത്തിലെ മിക്ക രാജ്യങ്ങളിലും എത്തി. ഇന്ത്യയുടെ ഭരണഘടനാശില്‍പിയായിരുന്ന അംബേദ്കറും മറ്റും ലോകത്തിലെ പ്രമുഖ ഭരണഘടനകള്‍ പഠിച്ചശേഷമാണ് ഭാരതത്തിന്‍റെ ഭരണഘടന എഴുതിയത്. അതിന് അവരെ സഹായിച്ചത് യഹൂദ-ക്രൈസ്തവ ധര്‍മ്മശാസ്ത്രമാണ്. 

സ്വവര്‍ഗ്ഗലൈംഗികബന്ധം സാധുവാക്കിയ വിധിയില്‍ സുപ്രീംകോടതി പറയുന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്.” പ്രകൃതി നമുക്കു നല്‍കിയ വര്‍ണ്ണാഭമായ വൈവിദ്ധ്യത്തെ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നതിന്‍റെ ആദ്യപടിയാണിത്.” എന്നാല്‍ റദ്ദാക്കിയ പഴഞ്ചന്‍ 379-ാം വകുപ്പു പറയുന്നതോ “ഏതെങ്കിലും പുരുഷനുമായോ സ്ത്രീയുമായോ മൃഗവുമായോ സ്വയേച്ഛപ്രകാരം ജഡികമായ പ്രകൃതിവിരുദ്ധ ലൈംഗികബന്ധത്തില്‍ ഏര്‍പ്പെടുന്ന വ്യക്തി ശിക്ഷാര്‍ഹനാണ്” എന്നാണ്. രണ്ടിടത്തും ഉപയോഗിച്ച ഒരുവാക്ക് ശ്രദ്ധിക്കുക-”പ്രകൃതി.” ഇതുവരെ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി പ്രകൃതിവിരുദ്ധമായിരുന്നു. അതിനാല്‍ അത് വിലക്കി. എന്നാല്‍ ഇപ്പോള്‍ പരമോന്നതകോടതി പറയുന്നത് പ്രകൃതി സൃഷ്ടിച്ചു നല്‍കിയ വര്‍ണ്ണാഭമായ നിറക്കൂട്ടിന്‍റെ ഭാഗമാണ് സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി എന്നാണ്. എപ്പോഴാണ് ഈ മാറ്റം സംഭവിച്ചത്?

കാലങ്ങളായി സ്വവര്‍ഗ്ഗലൈംഗികതയെ അധര്‍മ്മമായി കണ്ടത് അത് ബൈബിള്‍ വിലക്കിയതുകൊണ്ട് മാത്രമല്ല; മനുഷ്യപ്രകൃതിയെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവും അതിനു കാരണമാണ്. മനുഷ്യ പ്രകൃതിയെക്കുറിച്ച്, സ്ത്രീ-പുരുഷ ലിംഗവ്യത്യാസത്തെക്കുറിച്ച്, ലിംഗവ്യത്യാസം വഴി സ്ത്രീ-പുരുഷ ബന്ധത്തിന് ലഭിക്കുന്ന പരപൂരകസ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് ഒക്കെ സാമാന്യ ജ്ഞാനമുള്ള ആര്‍ക്കും സ്വവര്‍ഗ്ഗ സെക്സിലെ പ്രകൃതി വിരുദ്ധത പകല്‍പോലെ വ്യക്തമാകും. ജീവശാസ്ത്രത്തിലോ വേദശാസ്ത്രത്തിലോ ഗവേഷണം നടത്തി കണ്ടെത്തേണ്ട ആവശ്യമൊന്നുമില്ലാത്തവിധം സഹജാവബോധത്തില്‍ തന്നെ വ്യക്തമാകുന്ന ഒന്നാണ് പ്രകൃതിയും (natural) പ്രകൃതിവിരുദ്ധതയും (un-natural). അപ്പോള്‍ വളരെ വ്യക്തമായ ഒരു ലോകവീക്ഷണത്തെ തള്ളിക്കളഞ്ഞ് അബദ്ധജടിലമായ ഒരു നിലപാടിനെ പുണരുന്ന വിധിയായി ഇത് മാറുന്നു. ആല്‍ബ്രട്ട് മോളര്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പ്രതിവാര സന്ദേശത്തില്‍ ആ വിഷയം പരാമര്‍ശിക്കുന്നുണ്ട്. സ്വവവര്‍ഗ്ഗരതിയുടെ പ്രകൃതി സിദ്ധതക്ക് തെളിവെവിടെ എന്ന് അദ്ദേഹം ചോദിക്കുന്നു. തെറ്റും ശരിയും നിശ്ചയിക്കുന്നത് സൃഷ്ടിയിലെ ഉദ്ദേശ്യലക്ഷ്യങ്ങള്‍ പരിഗണിച്ചാണ്. പഴഞ്ചന്‍ എന്നാക്ഷേപിച്ച് സുചിന്തിതമായ ഒരു നിലപാടിനെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞ് പുതിയൊരു ചിന്തയെ ആശ്ലേഷിക്കുമ്പോള്‍ അതിന് ന്യായീകരണം നല്‍കേണ്ട ബാദ്ധ്യതയില്ലേ?

ഇന്ത്യയുടെ സംസ്കാരം പ്രകൃതിയുടെ വൈവിദ്ധ്യങ്ങള്‍ (ഇവിടെ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി) ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നതും അംഗീകരിക്കുന്നതുമാണെന്ന പരാമര്‍ശവും തെളിവുകളുടെ പിന്‍ബലം ഇല്ലാത്തതാണ്. ആര്‍ എസ് എസ് അഖിലേന്ത്യാ പ്രചാര്‍ പ്രമുഖ് അരുണ്‍ കുമാര്‍ സുപ്രീംകോടതിവിധിയോട് പ്രതികരിച്ചത് ശ്രദ്ധിക്കൂ: “സുപ്രീം കോടതിയെപ്പോലെ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയെ ഒരു ക്രിമിനല്‍ കുറ്റമായി ഞങ്ങളും കരുതുന്നില്ല. എന്നാല്‍ സ്വവര്‍ഗ്ഗ ബന്ധങ്ങള്‍ പ്രകൃതിക്ക് അനുരൂപമല്ല. പ്രകൃതിയുമായി ചേരാത്തതിനാല്‍ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയും സ്വവര്‍ഗ്ഗ വിവാഹവും ഞങ്ങള്‍ പിന്തുണക്കുന്നില്ല. ഭാരതീയ സമൂഹം ഇത്തരം ബന്ധങ്ങളെ അംഗീകരിക്കുന്നില്ല”

വേലികള്‍ സ്ഥാപിച്ചതെന്തിനാണെന്നറിയാതെ, വേലിക്കെട്ടുകളുടെ സംരക്ഷണസ്വഭാവം എന്തെന്നറിയാതെ അത് പഴഞ്ചനാണ് പൊളിച്ചുകളയാം എന്നു പറയുന്നത് വീണ്ടുവിചാരമില്ലാത്ത നടപടിയാണ്. “കൊളോണിയല്‍” എന്നു കളിയാക്കി പഴയ പാശ്ചാത്യ ധര്‍മ്മശാസ്ത്രം തള്ളിക്കളയുന്നവര്‍ ഇരുകയ്യും നീട്ടി സ്വീകരിക്കുന്നത് ചില വര്‍ഷങ്ങളായി പാശ്ചാത്യലോകം പുണരുന്ന പുതിയ പരീക്ഷണവഴികളെത്തന്നെയാണ് എന്നത് മറ്റൊരു വിചിത്രമായ വൈരുദ്ധ്യംകൂടെ ഇവിടെയുണ്ട്.

നവധാര്‍മ്മികതയുടെ ഉദയം

സുപ്രീംകോടതി വിധിയും ഇപ്പോഴത്തെ പൊതുചിന്തകളും ചേര്‍ത്തുവച്ചാല്‍ ഒരു നവലൈംഗികധാര്‍മ്മികത ഉരുത്തിരിഞ്ഞുവരുന്ന കാഴ്ച നമുക്ക് ദര്‍ശിക്കാം. ഈ നിലപാടുകള്‍ കഴിഞ്ഞ 40-50 വര്‍ഷമായി പാശ്ചാത്യലോകത്തും 20 വര്‍ഷത്തോളമായി നമ്മുടെ നാട്ടിലും പ്രചാരത്തിലുള്ളവയാണ്. സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗികള്‍ അവരുടെ നിലപാടുകള്‍ കൃത്യമായ പദ്ധതികളോടും തന്ത്രങ്ങളോടുംകൂടെ പൊതുസമൂഹത്തിനുമുമ്പില്‍ അവതരിപ്പിക്കാന്‍ വിശ്രമരഹിതമായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചുപോന്നു. സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗവും വ്യഭിചാരവും ഒക്കെ ഈ നവധാര്‍മ്മികതയുടെ വെളിച്ചത്തിലാണ് പരിശോധിക്കപ്പെടേണ്ടത്. ഒരു 50 വര്‍ഷംമുമ്പ് തികച്ചും അചിന്ത്യമായിരുന്ന കാര്യങ്ങളാണ് ഇന്ന് സുപ്രീം കോടതിവിധിയിലൂടെ രാജ്യത്തെ നിയമമായി മാറിയത്. എന്നാല്‍ തുലോം ന്യൂനപക്ഷമായ ഒരു കൂട്ടത്തിന് ഭൂരിപക്ഷത്തിന്‍റെ അഭിപ്രായങ്ങളെ സ്വാധീനിക്കാനും ചിന്തകളെ അവര്‍ക്കനുകൂലമായി ധ്രൂവീകരിക്കാനും കഴിഞ്ഞുവെന്നത് അവഗണിക്കാനാകാത്ത വസ്തുതയാണ്. 

“പുരോഗമനവാദികൾ ” എന്ന് സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന ഒരുകൂട്ടം ന്യൂനപക്ഷമാണ് സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയെ നിയമാനുസൃതമാക്കാന്‍ പരിശ്രമിച്ചതും അതില്‍ വിജയിച്ചതും. എന്നാല്‍ ആ “വിജയത്തില്‍’ ആഹ്ലാദിക്കുന്നവരുടെ എണ്ണം വളരെ വലുതാണ്. പ്രത്യക്ഷത്തില്‍ അനുകൂലമോ പ്രതികൂലമോ ആയ നിലപാടുകള്‍ ഒന്നുമെടുക്കാതെ ഇതത്രവലിയ വിഷയമൊന്നുമല്ല എന്ന നിഷ്പക്ഷനിലപാട് എടുക്കുന്നവരുടെ എണ്ണം ഒട്ടും കുറവല്ല. അതേസമയംതന്നെ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയോ, വ്യഭിചാരമോ ഒരു ശീലമാക്കിയവരോ, വ്യക്തിപരമായി അത് പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നവരോ അല്ല അക്കൂട്ടത്തിലെ അധികപങ്ക് ആളുകളും.

അപ്പോള്‍പിന്നെ പുതിയ ധാര്‍മ്മികതക്ക് അനുകൂലമോ നിഷ്പക്ഷമോ ആയ സമീപനമെടുക്കാന്‍ വലിയൊരുകൂട്ടം ജനങ്ങളെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതെന്താണ്? അതിന് ഉത്തരങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. മാറ്റങ്ങള്‍ കാലഘട്ടത്തിന്‍റെ ആവശ്യമാണെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നവരാണ് അധികപങ്ക് ജനങ്ങളും. മാറ്റങ്ങള്‍ എപ്പോഴും പുരോഗമനപരമാണെന്ന് അവര്‍ ചിന്തിക്കുന്നു. മാമൂലുകള്‍ മാറേണ്ടവയാണ്. പൊതുധാര്‍മ്മികചിന്തയോടുചേരാത്ത പെരുമാറ്റങ്ങളുടെ പേരില്‍ ചില ആളുകളെ മാറ്റിനിര്‍ത്തുന്നത് ശരിയല്ലെന്നും, കടുംപിടുത്തങ്ങളല്ല ആശയങ്ങളെ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നതാണ് ഹൃദയവിശാലതയെന്നും അവര്‍ ചിന്തിക്കുന്നു. ഒറ്റപ്പെടുത്തലും, ഒഴിവാക്കലും, വിവേചനവും കാലത്തിന് നിരക്കാത്ത പ്രതികരണങ്ങളാണെന്ന ചിന്തയും അവരെ ഭരിക്കുന്നു.

മറുകണ്ടത്തില്‍ നില്‍ക്കുന്ന താരതമ്യേന ചെറിയകൂട്ടത്തെ- അതായത് സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിക്കും വ്യഭിചാരത്തിനും എതിരെ നിലപാടെടുത്ത് നവധാര്‍മ്മികതക്ക് എതിരെ ശബ്ദിക്കുന്ന കൂട്ടരെ പാരമ്പര്യവാദികള്‍ എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചാല്‍ ആശയപരമായ ഒരു സംവാദത്തിന് കളമൊരുങ്ങും.

സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗികളുമായി ആശയസംവാദം നടത്തുകയും പാരമ്പര്യമൂല്യങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി ശക്തിയുക്തം വാദിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന എഴുത്തുകാരനായ ജോ ഡാളസ്സ് പറയുന്നത് ഇത്തരത്തില്‍ ശ്രദ്ധേയമാണ്. “പൊതുജനാഭിപ്രായത്തെ തങ്ങള്‍ക്ക് അനുകൂലമാക്കാന്‍ സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗികള്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞത് ചിലവാദങ്ങള്‍ ആവര്‍ത്തിച്ചും ശക്തമായും തുടരെത്തുടരെയും കഴിഞ്ഞചില പതിറ്റാണ്ടുകളായി അവതരിപ്പിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞതുകൊണ്ടാണ്. ആ വാദങ്ങള്‍ പൊതുധാരണകളെയും ക്രൈസ്തവമൂല്യങ്ങളെവരെയും സ്വാധീനിച്ചു. പരമ്പരാഗത ലൈംഗിക ധാര്‍മ്മികതയെ അവര്‍ തള്ളിപ്പറഞ്ഞുവെന്ന് മാത്രമല്ല അവ അജ്ഞതയുടെയും അസഹിഷ്ണുതയുടെയും ഫലമാണെന്നും സ്ഥാപിക്കാന്‍ അവര്‍ വിജയിച്ചു. പരമ്പരാഗത നിലപാട് അപകടകരമാണെന്ന് മുദ്രകുത്താന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞതോടെ പ്രതിരോധത്തിലായ ക്രൈസ്തവ പക്ഷം പരുങ്ങലിലായി. ഇതൊരു വന്‍ വെല്ലുവിളിയാണ്.””പുരോഗമന”വാദികളുടെ പ്രധാനവാദമുഖങ്ങള്‍ പരിശോധിച്ച് അതിനുള്ള “പാരമ്പര്യ”വാദികളുടെ ഉത്തരങ്ങള്‍ സംഗ്രഹിക്കാന്‍ ഒന്നു ശ്രമിക്കാം.

സഹജസ്വഭാവം

സ്വവര്‍ഗ്ഗലൈംഗികത മനുഷ്യസഹജമാണ് എന്ന വാദം പുരോഗമനവാദികളുടെ ശക്തികേന്ദ്രമാണ്. സുപ്രീംകോടതി വിധിതന്നെ പറയുന്നത് പ്രകൃതിയുടെ വര്‍ണ്ണാഭമായ വൈവിദ്ധ്യത്തിന്‍റെ ഭാഗമാണ് സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി എന്നാണ്. എന്നുവച്ചാല്‍ സ്ത്രീ-പുരുഷ സെക്സ് എത്രമാത്രം സ്വാഭാവികമാണോ അതുപോലെതന്നെയാണ് പുരുഷന്മാര്‍ തമ്മിലും സ്ത്രീകള്‍ തമ്മിലുമുള്ള സെക്സ് എന്നര്‍ത്ഥം. സ്വവര്‍ഗ്ഗത്തോട് ആകര്‍ഷണമുള്ളവ്യക്തികളെ സ്ത്രീ-പുരുഷലിംഗങ്ങള്‍പോലെ ഒരു ലിംഗമായോ വര്‍ഗ്ഗമായോ പരിഗണിക്കേണ്ടിവരും എന്നതാണ് ഇതൊരു സഹജസ്വഭാവമാണ് എന്ന വാദത്തിന്‍റെ ഫലം. ലൈംഗികന്യൂനപക്ഷം എന്ന് അത്തരക്കാര്‍ സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ഭൂരിപക്ഷത്തിന്‍റെ സ്വേച്ഛാപരമായ തിട്ടൂരങ്ങള്‍ക്കടിമപ്പെട്ടുപോയ ഒരു മര്‍ദ്ദിതന്യൂനപക്ഷത്തെ കൈക്കുപിടിച്ചുയര്‍ത്തുന്ന ഐതിഹാസിക വിധിയായി ഈ വിധിയെ കോടതി തന്നെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. സഹജമായ ഒരു സ്വഭാവത്തെ മാറ്റാനാകില്ല. അത്തരം ഒരു സ്വഭാവത്തിന്‍റെ പേരില്‍ ആരെയും ശിക്ഷിക്കാനും ഒറ്റപ്പെടുത്താനും കഴിയില്ല. വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യം, മൗലീകാവകാശം, സ്വകാര്യത എന്നിവക്ക് ഊന്നല്‍ കൊടുക്കുന്ന കോടതികളുടെ നിലപാട് അങ്ങനെ പുരോഗമനവാദികള്‍ക്ക് അനുകൂലമായി മാറുന്നു. ലോകത്തിലെ ഒട്ടുമിക്കരാജ്യങ്ങളിലും സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗികള്‍ നിയമപരിരക്ഷ നേടിയത് കോടതിവിധികളിലൂടെയാണ് എന്ന കാര്യവും വിസ്മരിക്കരുത്.

ജനിതകപഠനങ്ങളും മറ്റു ഗവേഷണങ്ങളും വഴി സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയുടെ ഉത്ഭവം കണ്ടെത്താനുള്ള ശ്രമങ്ങളും നടന്നിരുന്നു. അങ്ങനെയാണ്”ഗേ ജീൻ ”അഥവാ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന ജീന്‍ കണ്ടെത്തിയെന്ന വാര്‍ത്ത പരന്നത്. ഈ പഠനങ്ങളും കണ്ടെത്തലുകളും സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയുടെ മനുഷ്യ സഹജ സ്വഭാവം ഉറപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി സമര്‍ത്ഥമായി ഉപയോഗിക്കാന്‍ ഉല്പതിഷ്ണുക്കള്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞു. 

സഹജസ്വഭാവമായതിനാല്‍ തെറ്റാണെന്ന് വിധിക്കാനാകാത്ത ഒരു പ്രത്യേകതയാണ് സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയെന്ന പുരോഗമനവാദികളുടെ നിലപാടിനെ എങ്ങനെയാണ് നേരിടുക?

സഹജമായതെല്ലാം ശരിയാണെന്ന അനുമാനത്തിലാണ് ഈ വാദം ആധാരപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ ജന്മനാ ഉള്ള പലതും തികച്ചും വികലവും തെറ്റുമാണ് എന്ന് നമുക്കറിയാം. ജന്മനായുള്ള പലവൈകല്യങ്ങളും അസുഖങ്ങളും തന്നെ ഉദാഹരണം. അവയെല്ലാം പൊതുസ്വഭാവമാണെന്നും നന്മയാണെന്നും ആരെങ്കിലും പറയുമോ? ഒരാള്‍ ഇപ്പോള്‍ എങ്ങനെയാണ് എന്നത് അയാളെക്കുറിച്ചുള്ള ഉദ്ദേശ്യമാണെന്നും എപ്പോഴും പറയാനാകില്ലല്ലോ. പലപ്പോഴും മറിച്ചാണ് വാസ്തവം. അതായത് ഉദ്ദേശ്യലക്ഷ്യങ്ങളില്‍ നിന്നും ഏറെയകലെയാണ് യാഥാര്‍ത്ഥ്യം.

ലൈംഗികത സഹജമാണെങ്കിലും സ്വവര്‍ഗ്ഗലൈംഗികത സഹജമാണ് എന്നതിന് യാതൊരു തെളിവും നമുക്കില്ല. “ഗേ ജീൻ ” എന്നതും സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗികളുടെ മസ്തിഷ്കഘടനയില്‍ വ്യത്യാസമുണ്ടെന്ന വാദവും ഒക്കെ ശാസ്ത്രീയതയുടെ പിന്‍ബലമില്ലാത്ത കെട്ടുകഥകള്‍ മാത്രമാണ്.

സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയെ ക്രമാനുസാരമാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നവര്‍ അതിനെ ഒരു അഭിവിന്യാസം (orientation) അഥവാ ആകര്‍ഷണം (attraction) ആയി ചിത്രീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. ഒരു അഭിവിന്യാസത്തെ കുറ്റകരമെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാനാവില്ലല്ലോ എന്നതാണവരുടെ ന്യായം. അഭിരുചികളില്‍ വ്യക്തിക്ക് ഉത്തരവാദിത്തമില്ല; കാരണം അത് ഇച്ഛാനുസരണമല്ലല്ലോ. എന്നാല്‍ പാപത്താല്‍ വികലമാക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യസ്വഭാവത്തിലെ പലവിധ തിന്മകളില്‍ ഒന്നുമാത്രമാണ് സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി. മനുഷ്യന്‍ പ്രകൃത്യാ എതിര്‍ലിംഗത്തോട് ആകര്‍ഷണമുള്ള വ്യക്തിയാണ്. സ്വാഭാവികമായും എതിര്‍ലിംഗത്തോട് ചേരുന്നതാണ് ശരിയായ ലൈംഗികതൃപ്തിക്കുള്ള മാര്‍ഗ്ഗം. തെറ്റിനെ ന്യായീകരിക്കാന്‍ വേണ്ടി മനുഷ്യന്‍ നടത്തുന്ന ശ്രമത്തിന്‍റെ ഭാഗമാണ് അസ്വാഭാവികമായതുപോലും സ്വാഭാവികമാണ് എന്ന വാദം.

ഇനി ഒരാള്‍ക്ക് സ്വവര്‍ഗ്ഗത്തോട് ലൈംഗിക ആകര്‍ഷണം തോന്നി എന്ന് കരുതുക. അതൊരു ലൈംഗിക അഭിരുചിയാണെന്നും മനപ്പൂര്‍വ്വമല്ല എന്നും വാദത്തിനായി സമ്മതിച്ചാല്‍ തന്നെ ആ ആകര്‍ഷണത്തിന് അനുസൃതമായി അയാള്‍ ചെയ്യുന്ന പ്രവര്‍ത്തികള്‍ (പെരുമാറ്റം) തീര്‍ച്ചയായും ഇച്ഛാനുസരണം ആണല്ലോ! ചായ്വ് മനപ്പൂര്‍വ്വമല്ലെങ്കിലും പെരുമാറ്റം മനപ്പൂര്‍വ്വം തന്നെയാണ്. ഒരു പ്രവണതയുണ്ടെന്നു കരുതി അതിനനുസരിച്ച് പ്രവര്‍ത്തിക്കാനോ പ്രവര്‍ത്തിക്കാതിരിക്കാനോ ഉള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഒരുവനുണ്ട്. ധാര്‍മ്മികമായ ഏതുകാര്യത്തിലും ഒരു തിരഞ്ഞെടുപ്പുണ്ട്.”എനിക്കിത്തരമൊരു തെറ്റുചെയ്യാന്‍ സ്വാഭാവിക പ്രവണതയുള്ളതിനാല്‍ ഞാന്‍ ചെയ്തകാര്യത്തില്‍ എനിക്കപരാധമില്ല” എന്ന് തെറ്റുചെയ്ത ഒരു വ്യക്തി കോടതിയില്‍ വാദിക്കുംപോലെ ബാലിശമാണ്. വാസ്തവത്തില്‍ അഹങ്കാരം, അസൂയ, പക എന്നീ തിന്മകളാണല്ലോ കൊലപാതകം, മോഷണം, കയ്യേറ്റം, വഞ്ചന തുടങ്ങി പലിധ അപരാധങ്ങളിലൂടെ പ്രവര്‍ത്തി തലത്തിലേക്ക് വരുന്നത്. എല്ലാ കുറ്റങ്ങളുടെയും പിന്നില്‍ ഇത്തരത്തിലെ സ്വാഭാവിക പ്രവണതകള്‍ കണ്ടെത്താമെങ്കിലും അതൊന്നും കുറ്റം ചെയ്ത വ്യക്തിയെ ശിക്ഷാര്‍ഹതയില്‍ നിന്നും ഒഴിവാക്കുന്നില്ല.

മറുവശത്ത് തെറ്റായ പ്രവണതകള്‍ക്കും ചായ്വുകള്‍ക്കും ആകര്‍ഷണങ്ങള്‍ക്കും എതിരെ നിലകൊള്ളാനും അവയുടെ സ്വാധീനത്താല്‍ കുറ്റകരമായത് ചെയ്യാതിരിക്കാനും ഉള്ള വെല്ലുവിളി ധാര്‍മ്മികബോധമുള്ള ഏതുമനുഷ്യന്‍റേയും വെല്ലുവിളിയാണ്. പിടിച്ചുനില്‍ക്കുകയെന്നത് ശ്രമകരമാണെങ്കിലും പാപത്തില്‍ വീണുപോയ ഈ ലോകത്ത് ആ വെല്ലുവിളി ഏറ്റെടുക്കുന്നതാണ് ഉത്തമ വ്യക്തിത്വത്തിന്‍റെ ലക്ഷണം. പ്രലോഭനങ്ങള്‍ ശക്തമാകുന്നിടത്ത് തിന്മക്കടിയറവു പറയാതെ നന്മക്കുവേണ്ടി നിലപാട് ഉറപ്പിക്കുന്നവന്‍ ആണ് ശ്രേഷ്ഠന്‍.

ഹോമോസെക്ഷ്വാലിറ്റിയെക്കുറിച്ച് മുമ്പുനടന്ന നിയമപോരാട്ടങ്ങളും നാം മറക്കരുത്. 2008 ല്‍ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയെ ശക്തിയുക്തം എതിര്‍ത്തുകൊണ്ട് കേന്ദ്രസര്‍ക്കാരിനുവേണ്ടി അഡീ. സോളിസിറ്റര്‍ ജനറല്‍ പി. പി. മല്‍ഹോത്ര വാദിച്ചത് ഇങ്ങനെ: “സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി ഒരു സാമൂഹ്യ തിന്മയാണ്, അതിനെ നിയന്ത്രിക്കാന്‍ ഭരണകൂടത്തിന് അധികാരമുണ്ട്. സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി അനുവദിച്ചാല്‍ സമൂഹത്തിന്‍റെ ധാര്‍മ്മികമൂല്യങ്ങള്‍ തകര്‍ന്നുപോകും.” മുന്‍ നിലപാടുകളെ തള്ളി അലക്ഷ്യമായ സമീപനം സര്‍ക്കാര്‍ കൈക്കൊണ്ടതിനു പിന്നില്‍ സ്വവര്‍ഗ്ഗലൈംഗികതക്ക് അനുകൂലമായ വാദഗതികളുടെ ശക്തിയാണ്.

ഒരു വ്യക്തിയുടെ ലൈംഗിക അഭിവിന്യാസം രൂപപ്പെടുന്നത് ആ വ്യക്തിയുടെ ജന്മലിംഗത്തിന് അനുരൂപമായും വളര്‍ച്ചയുടെ (പ്രത്യേകിച്ചും ദ്വിതീയ ലൈംഗിക സ്വഭാവങ്ങള്‍) കാലഘട്ടത്തിലെ നിരവധി ഘടകങ്ങളും സാമൂഹിക ചിന്തകളും രീതികളും ധാര്‍മ്മിക നിലവാരവുമൊക്കെ ആശ്രയിച്ചുമാണ്. ഒരു തെറ്റ് സംബന്ധിച്ച് മനസ്സാക്ഷിയുടെ ഹേമം ഇല്ലാതാക്കാന്‍ അത് തെറ്റല്ല എന്ന് ആവര്‍ത്തിച്ചും ന്യായങ്ങള്‍ നിരത്തിയും വാദിക്കുന്ന ശ്രമത്തിന്‍റെ ഭാഗം മാത്രമാണ് സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി മനുഷ്യസഹജമാണ് എന്ന നിലപാട്.

അപ്രസക്തമായ പ്രശ്നം

സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി ഇത്ര വിവാദമാക്കേണ്ട ഒരു വിഷയമാണോ എന്ന ചോദ്യം ഇക്കാലത്ത് പലകോണുകളിലും നിന്നുയരുന്നുണ്ട്. ഒരു വ്യക്തി പൊതുസമൂഹത്തിന് കുഴപ്പമുണ്ടാക്കാതെ നിയമവിധേയനായി നികുതിദായകനായി ജീവിച്ചുവരുന്ന സ്ഥിതിക്ക് അയാളുടെ സ്വകാര്യജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് ചികഞ്ഞുചെല്ലേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ എന്നതാണ് ആ ന്യായം. മറ്റുനിലകളില്‍ പൊതുസമ്മതരായ വ്യക്തികളെ ലൈംഗികതാല്‍പ്പര്യങ്ങളുടെ പേരില്‍ ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്നതും തെറ്റുകാരായി ചിത്രീകരിക്കുന്നതും അനാവശ്യമാണ്.”നിങ്ങളുടെ കാര്യങ്ങളില്‍ അവര്‍ ഇടപെടുന്നില്ലല്ലോ, പിന്നെയെന്തിനാ അവരുടെ കാര്യത്തില്‍ ഇടപെടുന്നത്?” ഈ ഭീകരവാദവും അഴിമതിയും വര്‍ഗ്ഗീയതയും സാമ്പത്തികകാര്യങ്ങളും രാഷ്ട്രീയവും സ്ത്രീ-പുരുഷ സമത്വവും തുടങ്ങി എന്തെല്ലാം വിഷയങ്ങള്‍ ചര്‍ച്ച ചെയ്യാനുണ്ട്. അതിനിടയില്‍ മനുഷ്യരുടെ സ്വകാര്യജീവിതത്തിന്‍റെ പിന്നാലെ പോകുന്നതെന്തിന്? ഈ വാദഗതിയും ചോദ്യങ്ങളുമെല്ലാം വളരെ പ്രസക്തമാണെന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തില്‍ തോന്നും!

വ്യഭിചാരം സംബന്ധിച്ചുള്ള സുപ്രീം കോടതി വിധിയില്‍ ഉഭയ സമ്മതപ്രകാരം പ്രായപൂര്‍ത്തിയായ രണ്ടു വ്യക്തികള്‍ ഏര്‍പ്പെടുന്ന ലൈംഗിക പ്രവര്‍ത്തികളില്‍ ശിക്ഷാര്‍ഹമായത് ഒന്നുമില്ലെന്നത് വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. രണ്ടു വ്യക്തികള്‍ തമ്മിലുള്ള ലൈംഗികബന്ധങ്ങള്‍ (ഏതുതരത്തിലുള്ളതും) സാധുവാണ്- രണ്ടുകാര്യങ്ങള്‍ മാത്രം പ്രസക്തം: അവര്‍ക്ക് പ്രായപൂര്‍ത്തിയായിരിക്കണം (സ്വയനിര്‍ണ്ണയശേഷിവേണം), പരസ്പര സമ്മതം വേണം. ഇതാണ് ഇക്കാലത്തെ പൊതു ചിന്താഗതി. പാശ്ചാത്യലോകം പണ്ടേ അംഗീകരിച്ച ഈ നിലപാട് ഇപ്പോള്‍ നമ്മളും ഇരുകയ്യും നീട്ടി സ്വീകരിക്കുന്നു. എന്തിനാണ് പാരമ്പര്യവാദികള്‍ മറ്റുള്ളവരുടെ സ്വകാര്യലോകത്തെക്കുറിച്ച് ചികഞ്ഞ് അന്വേഷിച്ച് അവരുടെ ധാര്‍മ്മികത മറ്റുള്ളവരുടെമേല്‍ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കുന്നത്?

ഒരു പ്രമുഖ മലയാള നടന്‍റെ സ്വകാര്യജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് വാര്‍ത്തകള്‍ വന്നപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തെ പ്രതിരോധിച്ചവര്‍ ഉയര്‍ത്തിയതും ഇതേ വാദമാണ്. മറ്റു രംഗങ്ങളില്‍ കഴിവുതെളിയിച്ചവര്‍ ലൈംഗിക തെറ്റുകളില്‍ അകപ്പെടുമ്പോള്‍ ലൈംഗികകാര്യം അപ്രസക്തമാണെന്ന വാദം ഉയര്‍ത്തി ന്യായീകരിക്കുന്നത് പതിവാണ്. റിതു പര്‍ണ്ണഘോഷ്, ജോണ്‍ ഏല്‍ട്ടണ്‍, മൈക്കിള്‍ ജാക്സണ്‍, ഓസ്കാര്‍ വൈല്‍ഡ് തുടങ്ങി നിരവധി പ്രമുഖവ്യക്തികളുടെ പേരുകള്‍ ഇക്കൂട്ടത്തിലുണ്ട്. അവരൊക്കെ വിവിധമേഖലകളില്‍ പ്രഗത്ഭന്മാര്‍ തന്നെയാണ്. എന്നാല്‍ ചെയ്ത നന്മകളുടെയും നല്‍കിയ സംഭാവനകളുടെയും പേരില്‍ ജീവിതത്തിലെ അപചയങ്ങളെ വെള്ളപൂശാനാകുമോ? ഒരു നന്മ വേറൊരു തിന്മക്ക് മറുപടിയാകില്ല. സ്നേഹമുണ്ടെങ്കില്‍ വിവാഹത്തിന്‍റെ ആവശ്യമില്ലാതെ സ്ത്രീപുരുഷന്മാര്‍ക്ക് സഹജീവനം നടത്താം എന്നു പറയുന്ന”ലിവ് ഇൻ ”ബന്ധങ്ങളിലും ന്യായീകരണം ഇതേ നിലയില്‍ തന്നെയാണ് നല്‍കുന്നത്.

ഈ വാദഗതിക്കുള്ള ഉത്തരം പറയുമ്പോള്‍ ലൈംഗിക ശീലങ്ങള്‍ ഒട്ടും അപ്രധാനമല്ല എന്ന സത്യം നാം ആദ്യമേ ഓര്‍മ്മിക്കണം. മനുഷ്യനെക്കുറിച്ചുള്ള ആദ്യ പ്രസ്താവനകള്‍ ബൈബിള്‍ നടത്തുമ്പോള്‍ “ദൈവത്തിന്‍റെ സ്വരൂപത്തില്‍ മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിച്ചു, ആണും പെണ്ണുമായി അവരെ സൃഷ്ടിച്ചു എന്ന് വ്യക്തമായി പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു’  അതായത് ആണ്‍-പെണ്‍ ലിംഗവ്യത്യാസത്തോടെ ലൈംഗികജീവിയായാണ് മനുഷ്യന്‍ നിര്‍മ്മിക്കപ്പെട്ടത്. മനുഷ്യപ്രകൃതിയുടെ അവിഭാജ്യ ഘടകമാണ് ലൈംഗികത; ഒപ്പം അതിപ്രധാനഘടകവും. മനുഷ്യന്‍റെ ശീലവും രീതികളും അവന്‍റെ സൃഷ്ടിയുടെ രൂപരേഖയോടും അവനെക്കുറിച്ചുള്ള ഉദ്ദേശ്യലക്ഷ്യങ്ങളോടും യോജിച്ചു പോകണം. അതിനാല്‍ത്തന്നെ ലൈംഗികമേഖലയിലെ അപഥസഞ്ചാരങ്ങള്‍ തികച്ചും ഗൗരവമേറിയവയാണ്.

മനുഷ്യന്‍ പുരുഷനും സ്ത്രീയുമാണ്. പുരുഷനും സ്ത്രീയും മനുഷ്യത്വം സംബന്ധിച്ചു തുല്യരാണെങ്കിലും ലിംഗപരമായും ദൗത്യപരമായും മറ്റു നിരവധിമേഖലകളിലും വ്യത്യസ്തരാണ്. ആ വ്യത്യാസങ്ങളാകട്ടെ പരസ്പരം മാറ്റാനാകാത്തവിധം അടിസ്ഥാനപരമാണ്. സ്ത്രീപുരുഷ വ്യത്യാസം ഓരോ കോശത്തിലുമുള്ള ആഴമേറിയ വ്യത്യാസമാണ്. ജനിതക ഘടനയില്‍ പുരുഷനുള്ളത് xy  ക്രോമോസോമാണെങ്കില്‍ സ്ത്രീക്കുള്ളത് ഇരട്ട x ക്രോമോസോമാണ്. ശരീരപ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന ഹോര്‍മോണുകളുടെ കാര്യത്തിലും മസ്തിഷ്കമടക്കമുള്ള അവയവങ്ങളുടെ വികാസത്തിലും പ്രവര്‍ത്തനത്തിലും വലിയ വ്യത്യാസം പ്രകടമാണ്. ചുരുക്കത്തില്‍ സോഫ്റ്റ്വെയറിലും ഹാര്‍ഡ്വെയറിലും  വ്യത്യസ്തരാണ് സ്ത്രീയും പുരുഷനും. അങ്ങനെയെങ്കില്‍ ഈ വ്യത്യാസത്തെ അവഗണിക്കുന്ന, അസ്വാഭാവികതയെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന പരിധിക്കപ്പുറമുള്ള മാറ്റങ്ങള്‍ നിര്‍ദ്ദേശിക്കുന്ന സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗികളുടെ നിലപാട് എങ്ങനെ അപ്രസക്തമാകും?

ആണ്‍-പെണ്‍ രൂപരേഖയില്‍ നിന്നും സാമൂഹിക തലത്തിലേക്കു വന്നാല്‍ അവിടെയും എല്ലാവരും അംഗീകരിക്കുന്ന ചില യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ ഉണ്ടല്ലോ. പാരമ്പര്യ വിവാഹങ്ങളും, എതിര്‍ലിംഗത്തില്‍പെട്ടവര്‍ തമ്മിലുള്ള ബന്ധങ്ങളുമാണ് മനുഷ്യസമൂഹത്തിന് ഗുണകരവും മനുഷ്യപുരോഗതിക്ക് അടിസ്ഥാനവും എന്നത് അത്തരമൊരു യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാണ്. ഒരു പുരുഷന്‍ ഒരു സ്ത്രീയെ വിവാഹം കഴിച്ച് അവര്‍ ഒരു കുടുംബമായി പരസ്പരവിശ്വാസത്തോടെ ജീവിക്കുകയും അവര്‍ക്കുണ്ടാകുന്ന മക്കളെ അതേ നിലയില്‍ വളര്‍ത്തുകയും ചെയ്യുന്ന പരമ്പരാഗത രീതിയല്ലേ മനുഷ്യകുലത്തെ പുരോഗതിയിലേക്കു നയിച്ചത്? സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയാണ് ക്രമമെങ്കില്‍ മനുഷ്യ തലമുറകള്‍ എങ്ങനെയുണ്ടാകും? സ്വന്തം ജന്മത്തിന് കാരണമായ ബന്ധത്തെ പഴഞ്ചന്‍ രീതിയെന്ന് പറഞ്ഞ് അപഹസിക്കുകയും വൈകൃതത്തെ ക്രമാനുസാരമാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പ്രവര്‍ത്തിയെ പ്രാധാന്യമില്ലാത്തതായി കാണുന്നതെങ്ങനെ?

സമൂഹത്തെ ബലപ്പെടുത്തുകയും സാമ്പത്തിക ഭദ്രതക്ക് വഴിതെളിക്കുകയും എല്ലാ ശ്രേണിയിലും (ശൈശവം, വാര്‍ദ്ധക്യം, രോഗം, തുടങ്ങിയവ) ഉള്ളവരെ പരിഗണിക്കാന്‍ സാദ്ധ്യമാകുന്നതും പരമ്പരാഗത രീതിയിലാണ്. മറുവശത്ത് ലൈംഗിക അപചയങ്ങളും വഴിതെറ്റലുകളും വരുത്തിവച്ച പ്രഹരം എത്ര ശക്തമാണ്, മുറിവുകള്‍ എത്ര ആഴം ഏറിയതാണ്. സംരക്ഷണവും കരുതലും ഏറ്റവും ആവശ്യമുള്ള സ്ത്രീകളും കുഞ്ഞുങ്ങളുമാണ് ധാര്‍മ്മികമേഖലയിലെ അപചയത്തിന്‍റെ രക്തസാക്ഷികള്‍. കുടുംബബന്ധങ്ങള്‍ പുനഃനിര്‍വചിക്കുമ്പോള്‍ അതിന്‍റെ കാറ്റില്‍ ഏറ്റവും ഉലയുന്നതും ആ കൂട്ടരാണ്.

പരമ്പരാഗത ഭാര്യാ-ഭര്‍തൃ ബന്ധത്തില്‍ സ്നേഹം ഇല്ലാതാകുമ്പോള്‍ അത് നരകതുല്യമാകുന്നുവെന്നും പലതും വിവാഹമോചനത്തില്‍ കലാശിക്കുന്നുവെന്നും അതുകൊണ്ട് സ്നേഹത്തോടെ നടക്കുന്ന സ്വവര്‍ഗ്ഗബന്ധങ്ങളാണ് മെച്ചം എന്നും പറയുന്നവരുണ്ട്. സ്വവര്‍ഗ്ഗ വിവാഹബന്ധങ്ങള്‍ കരുതപ്പെടുന്നതുപോലെ പങ്കാളികളുടെ വിശ്വസ്തതകൊണ്ട്മാതൃകയാക്കാവുന്നവിധത്തില്‍ സമ്പന്നമാണോ? സ്വവര്‍ഗ്ഗ വിവാഹം നിയമവിധേയമാക്കിയ ആദ്യ രാജ്യമായ നെതര്‍ലണ്ടില്‍ നടന്ന പഠനങ്ങള്‍ വെളിപ്പെടുത്തുന്നത് ഞെട്ടിക്കുന്ന വിവരങ്ങളാണ്. സ്വവര്‍ഗ്ഗ ബന്ധങ്ങളില്‍ ഒരു വര്‍ഷം ശരാശരി എട്ട് ലൈംഗിക പങ്കാളികള്‍ വരെ ഉണ്ടായിരുന്നുവത്രേ! സ്വാഭാവിക ബന്ധങ്ങളെക്കാള്‍ പതിന്മടങ്ങ് വിവാഹമോചനസാദ്ധ്യതയാണ് സ്വവവര്‍ഗ്ഗബന്ധങ്ങള്‍ക്കുള്ളത്. മാത്രമല്ല അത്തരം ബന്ധങ്ങള്‍ സമൂഹ സുസ്ഥിതിയെ ദോഷകരമായി ബാധിക്കുന്ന നിരവധിമേഖലകള്‍ പഠനങ്ങളിലൂടെ വെളിപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.

റോമര്‍ക്ക് എഴുതിയ ലേഖനത്തിന്‍റെ ഒന്നാമദ്ധ്യായത്തില്‍ ലൈംഗികതയെക്കുറിച്ച് വളരെ വ്യക്തമായ ചിലകാര്യങ്ങള്‍ പറയുന്നുണ്ട്. ഒന്ന്- സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി ദൈവത്തിനെതിരായ സമരത്തിന്‍റെ ഭാഗമാണ്. ദൈവാസ്തിത്വം പകല്‍പോലെ വ്യക്തമായിരിക്കെ അത് നിഷേധിച്ച മനുഷ്യന്‍ ചോദിച്ചുവാങ്ങിയ ശിക്ഷയാണത്. രണ്ട്- മനഃപൂര്‍വ്വം ദൈവത്തെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞ മനുഷ്യനെ ദൈവവും കൈവിട്ടു. മൂന്ന്- ദൈവം അവരെ അവരുടെ ലജ്ജാകരമായ വികാരങ്ങള്‍ക്ക് വിട്ടുകൊടുത്തതിന്‍റെ ഫലമാണ് ലൈംഗികവൈകൃതങ്ങള്‍. നാല്- പുരുഷനും പുരുഷനും സ്തീയും സ്ത്രീയും തമ്മിലുള്ള സെക്സ് അവലക്ഷണമാണ്- അസ്വാഭാവികവും പ്രകൃതിവിരുദ്ധവുമാണ്. അഞ്ച്- ഈ ഗുരുതരമായ വഴിതെറ്റലിന്‍റെ പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍ മനുഷ്യകുലം അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ബൈബിളില്‍ മറ്റെവിടെനോക്കിയാലും ലൈംഗികപാപങ്ങള്‍ അതീവഗൗരവമായാണ് രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്. സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയെക്കുറിച്ച് അര്‍ത്ഥശങ്കയില്ലാത്തവിധം കാര്യങ്ങള്‍ ഇത്ര വ്യക്തമായിരിക്കെ അതിനെ സ്വാഭാവിക പ്രവണതയാക്കി മാറ്റാനുള്ള ശ്രമം വളരെ ഗൗരവമായ അപചയം തന്നെയാണ്.

നിയമ-നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയുടെ അന്തഃസത്ത എന്താണ്? സമൂഹത്തിലെ അംഗങ്ങളുടെ തെറ്റായ പെരുമാറ്റങ്ങളെ ശിക്ഷിക്കുകയും പൊതുധാര്‍മ്മികമൂല്യത്തിന് വിരുദ്ധമായ പ്രവര്‍ത്തികളെ നിയന്ത്രിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണല്ലോ. പെരുമാറ്റം എപ്പോഴും ഐച്ഛികം (volitional) ആയതിനാലാണ് ശിക്ഷാര്‍ഹത (culpability) നിലനില്‍ക്കുന്നത്. ഒരാളെ കൊല്ലാന്‍ തോന്നി എന്നത് കോടതിയുടെ മുമ്പില്‍ ശിക്ഷാര്‍ഹമല്ല. എന്നാല്‍ കൊല നടത്തിയാല്‍ ശിക്ഷ ഉറപ്പാണ് താനും. ലൈംഗിക ആകര്‍ഷണങ്ങള്‍ നിയന്ത്രണാതീതമാണെന്ന് വാദിച്ചാല്‍ പോലും പെരുമാറ്റവും പ്രവര്‍ത്തിയും ഇച്ഛാനുസരണം തന്നെയാണ്.

സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി അടക്കമുള്ള ലൈംഗികപാപങ്ങള്‍ അത്ര പ്രധാനപ്പെട്ടതല്ല എന്ന് വാദിക്കുന്നവര്‍ മനുഷ്യസംസ്കൃതിയുടെ ദീര്‍ഘകാല ചരിത്രം അവഗണിക്കുന്നവരാണ്. ചില ഉദാഹരണങ്ങള്‍ മാത്രം എടുക്കാം. പുരാതന ഈജിപ്തിന്‍റെ ഉയര്‍ച്ചയും താഴ്ചയും പഠിച്ചവര്‍ പറയുന്നത് അവരുടെ സംസ്കാരവും സ്വാധീനവും തകര്‍ന്നതിന്‍റെ പിന്നില്‍ ഉള്ളില്‍ നിന്നുള്ള ശത്രുവായ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയുടെ പങ്ക് വലുതാണ് എന്നാണ്. ഗ്രീക്ക് സംസ്കാരവും റോമാസാമ്രാജ്യവും വിസ്മൃതിയിലാണ്ടുപോയതിനു പിന്നില്‍ പരിധിവിട്ട സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയുടെ കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. റോമാലേഖനത്തിലെ ചിന്തകള്‍ എഴുതുമ്പോള്‍ റോമിന്‍റെ പശ്ചാത്തലവും സ്റ്റോയിക്ക് തത്വചിന്തയുടെ സ്വാധീനവും പൗലോസിന്‍റെ മനസ്സിലുണ്ടെന്നത് വ്യക്തമാണ്. ഉല്പത്തിപ്പുസ്തകത്തില്‍ (19-ാം അദ്ധ്യായം) സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയുടെ ഫലമായി സോദോം- ഗൊമോറാ പട്ടണങ്ങളെ ദൈവം നേരിട്ട് ശിക്ഷിക്കുന്നതിന്‍റെ വിവരണം ഉണ്ട്. അവിടെ സോദോം നഗരവാസികളുടെ സ്വവര്‍ഗ്ഗഭോഗാസക്തിയെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരണം വായിക്കുമ്പോള്‍ അത് അതിശയോക്തിപരമെന്ന് തോന്നിപ്പോകും. എന്നാല്‍ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയുടെ സ്വാധീനത്തെക്കുറിച്ച് പഠിച്ചവര്‍ പറയുന്നത് പരിധിവിട്ട സ്വവര്‍ഗ്ഗാസക്തി കാമാന്ധതയിലേക്ക് നയിക്കും എന്നാണ്. എത്രയായാലും തൃപ്തിവരാത്ത ഭോഗാസക്തി സകലസീമകളെയും ലംഘിക്കുന്ന നിലയിലെത്തും. അത് സമൂഹത്തെ ഉള്ളില്‍ നിന്നു തന്നെ തകര്‍ത്തുകളയും. സ്വവര്‍ഗ്ഗഭോഗത്തിന്‍റെ കൂടെപ്പിറപ്പുകളായ മാരകരോഗങ്ങള്‍ സമൂഹത്തെ കീഴടക്കും. വലിയ പല സാമ്രാജ്യങ്ങളും തകര്‍ന്നടിഞ്ഞത് ശത്രുവിന്‍റെ പ്രഹരശേഷിയുടെ മുമ്പിലല്ല, സ്വന്തം പൗരന്മാരുടെ അനിയന്ത്രിതമായ ഭോഗേച്ഛയുടെ നീരാളിപ്പിടുത്തം നിമിത്തമാണെന്ന ചരിത്രസാക്ഷ്യത്തെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞാലേ സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയെ ലാഘവത്തോടെ കാണാനാകൂ.

അസഹിഷ്ണുത എന്തിന്?

പാരമ്പര്യ നിലപാടുകളില്‍ ഉറച്ചുനില്‍ക്കുന്നവര്‍ അസഹിഷ്ണുതയുടെ ആത്മാവ് പേറുന്നവരാണെന്ന് ഉല്പതിഷ്ണുക്കള്‍ വാദിക്കുന്നു. അസഹിഷ്ണുത, പക, മതഭ്രാന്ത്, മര്‍ക്കടമുഷ്ടി എന്നിങ്ങനെ പലവാക്കുകളുപയോഗിച്ച് പാരമ്പര്യ നിലപാടുകളെ അവര്‍ നേരിടുന്നു.

എന്താണ് അസഹിഷ്ണുത? മറ്റു മനുഷ്യരുടെ വികാരങ്ങളും വ്യക്തിത്വവും ഉള്‍ക്കൊള്ളാതെ സ്വന്തം വാദമുഖങ്ങളില്‍ കടുംപിടുത്തം തുടരുന്നവരെയാണ് അസഹിഷ്ണുതയുടെ വക്താക്കളായി സാധാരണ പറയാറുള്ളത്. മറ്റേതുവിഷയത്തിലുമെന്നപോലെ ലൈംഗികത സംബന്ധിച്ചുള്ള കാഴ്ചപ്പാടുകളും ചിന്തകളും മാറ്റത്തിന് വിധേയമായി എന്നും മുന്‍കാല ചിന്തകളും വിലക്കുകളും ഒക്കെ പഴങ്കഥകളും അജ്ഞതയുടെ ഫലവും ആണെന്നും ആ നിലപാടുകളില്‍ തുടരുന്നവര്‍ അസഹിഷ്ണുക്കളും അജ്ഞരുമാണെന്നും അവര്‍ വാദിക്കുന്നു. സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി ഒരു സഹജസ്വഭാവമാണെന്നും വ്യഭിചാരം ന്യായമാണെന്നും പറയുന്നവര്‍ക്ക് അതിനെതിരായി നില്‍ക്കുന്നവരെ മതഭ്രാന്തന്മാരായും മര്‍ക്കടമുഷ്ടിക്കാരായും തോന്നുന്നതില്‍ അത്ഭുതം വേണ്ട. ഭൂരിപക്ഷത്തിന്‍റെ പീഡനങ്ങള്‍ക്ക് വിധേയരാകാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ട, സ്വന്തം താല്‍പ്പര്യങ്ങളും ആശകളും പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ വേദിയോ അനുമതിയോ ഇല്ലാത്ത അടിച്ചമര്‍ത്തപ്പെട്ടവരായി അവര്‍ അവരെത്തന്നെ ചിത്രീകരിക്കുന്നു.

ഈ വാദം വളരെ പ്രബലമായതിനാല്‍ താത്വികമായും വ്യക്തിപരമായും സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയോ വ്യഭിചാരമോ അംഗീകരിക്കാത്തവര്‍പോലും തങ്ങള്‍ വിശാലഹൃദയരെന്ന് വെളിപ്പെടുത്താന്‍വേണ്ടി മാറ്റങ്ങള്‍ വേണമെന്ന് വാദിക്കാറുണ്ട്. മാറ്റങ്ങള്‍ക്കെതിരു നില്‍ക്കുന്നത് സങ്കുചിതചിന്തയാണെന്ന് അവര്‍ കരുതുന്നു. പഴഞ്ചന്‍, മതഭ്രാന്ത്, വംശവെറി തുടങ്ങിയ ആരോപണങ്ങള്‍ ഭയന്ന് പലരും സ്വന്തം ബോദ്ധ്യങ്ങള്‍ തറപ്പിച്ചു പറയാന്‍ വിമുഖത കാണിക്കുന്നു. 

ഇത്തരം ആരോപണങ്ങള്‍ ചിലര്‍ അവരുടെ സ്ഥാപിത താല്‍പ്പര്യങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി ഉയര്‍ത്തിവിടുന്ന പുകമറകള്‍ മാത്രമാണെന്ന് നാം തിരിച്ചറിയണം. സഹിഷ്ണുതയെന്നാല്‍ എന്തു പറയുന്നതും അംഗീകരിക്കുക എന്നാണോ അര്‍ത്ഥം? അസാന്മാര്‍ഗ്ഗികമോ അധാര്‍മ്മികമോ ആയ കാര്യങ്ങളെ എതിര്‍ക്കുന്നത് എങ്ങനെ അസഹിഷ്ണുതയാകും? മതഭ്രാന്ത് കുഴപ്പമാണ്, പക്ഷേ എന്താണ് മതഭ്രാന്ത് എന്ന് ആര് തീരുമാനിക്കും? നവസദാചാരവാദികള്‍ അവരുടെ താല്‍പ്പര്യങ്ങള്‍ക്ക് വിരുദ്ധമായതെല്ലാം മതഭ്രാന്ത് എന്ന ലേബല്‍ ചാര്‍ത്തി എതിര്‍ക്കുന്ന ശ്രമമാണ് നാം കാണുന്നത്. ന്യൂനപക്ഷം, മതഭ്രാന്ത്, പാര്‍ശ്വവത്കരണം, കാലഹരണം തുടങ്ങിയ വാക്കുകള്‍ അവരുടെ എഴുത്തുകള്‍ ധാരാളം കാണാം. എന്നാല്‍ പൊതുസമ്മതമായ നിര്‍വചനം ഈ വാക്കുകള്‍ക്കില്ല എന്നതാണ് വാസ്തവം. എതിരാളികളെ നിശബ്ദരാക്കാന്‍ പറ്റിയ പദങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ചുള്ള ആശയപോരാട്ടമാണ് ഇവിടെ നടക്കുന്നത്.

അത്തരത്തിലുള്ള ഒരു വാക്കാണ് ഹോമോഫോബിയ (ഒീാീുവീയശമ) എന്നത്. നവസദാചാരത്തിന്‍റെ വക്താക്കള്‍ ഈ വാക്കിന് വലിയ പ്രചാരം നല്‍കി. അകാരണവും അടിസ്ഥാനരഹിതവുമായ ഭയമാണ് ഫോബിയ എന്ന ഗണത്തില്‍ പെടുന്നത്. സ്വവര്‍ഗ്ഗരതിയോടുള്ള പാരമ്പര്യവാദികളുടെ നിലപാട് ഒരു ഫോബിയയായി ചിത്രീകരിക്കുന്നു. അതായത് څസ്വവര്‍ഗ്ഗപ്പേടിچ ചികിത്സ ആവശ്യമുള്ള ഒരു മാനസികരോഗത്തിന്‍റെ ഗണത്തില്‍പ്പെടുന്നുവത്രേ! ന്യൂയോര്‍ക്ക് ആര്‍ച്ച് ബിഷപ്പ് സ്വവര്‍ഗ്ഗ സെക്സില്‍ കുടുങ്ങിയപ്പോള്‍ കത്തോലിക്കാ സഭ “സ്വവര്‍ഗ്ഗപ്പേടി”യുടെ പിടിയിലാണെന്ന് വന്‍ പ്രചാരണം നടന്നു. ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയിലെ വിരമിച്ച ആര്‍ച്ച് ബിഷപ്പും നോബേല്‍ ജേതാവുമായ ടെസ്മണ്ട് ടുട്ടു പറഞ്ഞത് ശ്രദ്ധിക്കുക: “സ്വവര്‍ഗ്ഗപ്പേടിക്കാരനായ ഒരു ദൈവത്തെ ആരാധിക്കുന്നതിലും ഭേദം നരകത്തില്‍ പോകുന്നതാണ്.” മാര്‍ട്ടിന്‍ ലൂഥര്‍ കിംഗിന്‍റെ ഭാര്യയും മനുഷ്യവകാശ പ്രവര്‍ത്തകയുമായ കോറെറ്റ സ്കോട്ട് പറയുന്നത് വര്‍ണ്ണ വിവേചനവും ജൂതവംശ വിരോധവും പോലെ മറ്റൊരു ആശയഭ്രാന്താണ് ഹോമോഫോബിയ എന്നാണ്. ഒരുകൂട്ടം മനുഷ്യരുടെ വ്യക്തിത്വവും അന്തസ്സും ഇടിച്ചുതാഴ്ത്തി അവരെ അവമാനവല്‍ക്കരിക്കുന്ന ക്രൂരതയായാണ് അവരതിനെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. 

ഇത്തരുണത്തില്‍ ഒരു കാര്യം പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതുണ്ട്. സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗികളെ ശാരീരികമായി കയ്യേറ്റം ചെയ്യുകയോ അവരോട് ക്രൂരതയോ വിവേചനമോ കാണിക്കുകയോ സാമൂഹികമായി ഒറ്റപ്പെടുത്തുകയോ ചെയ്യുന്നത് ന്യായീകരിക്കാവുന്ന പ്രവര്‍ത്തികളല്ല. നമ്മുടെ നാട്ടില്‍ പലസ്ഥലങ്ങളിലും ഇത്തരം ക്രൂരതകള്‍ നടന്നിട്ടുണ്ട്. സമൂഹത്തില്‍ നിന്നുള്ള തിരസ്കരണം ഭയന്ന് പലരും നാടുവിടേണ്ടതായും സമാനചിന്തകള്‍ ഉള്ളവര്‍ക്കൊപ്പം അഭയം തേടേണ്ടതായും വന്നിട്ടുണ്ട്. ആശയങ്ങളെ ആശയങ്ങള്‍കൊണ്ട് എതിര്‍ക്കേണ്ടതിനുപകരം മറ്റുമാര്‍ഗ്ഗങ്ങള്‍ തേടുന്നതുകൊണ്ടാണ് ഇത്തരം സാഹചര്യം വരുന്നത്. ആശയപ്രതിരോധത്തിന് പ്രാപ്തിയില്ലാത്തവരാണ് കയ്യേറ്റങ്ങള്‍ക്ക് മുതിരുന്നത്. അത്തരം സംഭവങ്ങള്‍ പൊതുവികാരം സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗികള്‍ക്ക് അനുകൂലമാക്കാനേ സഹായിക്കൂ.

പാരമ്പര്യവാദികള്‍ വെറുപ്പിന്‍റെ വക്താക്കളാണെന്ന് ലോകത്തെ ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തുന്നതില്‍ സ്വവര്‍ഗ്ഗനുരാഗികള്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞുവെന്നത് വാസ്തവമാണ്. പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു വിഭാഗമായി അവര്‍ സ്വയം ചിത്രീകരിച്ച് പൊതുസമൂഹത്തിന്‍റെ സഹതാപം പിടിച്ചുപറ്റുന്നതില്‍ വിജയിച്ചു.

അസഹിഷ്ണുതാവാദത്തിന് ഉത്തരം നല്‍കുമ്പോള്‍ താഴെപ്പറയുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ തീര്‍ച്ചയായും ഓര്‍മ്മിക്കണം. മുന്‍വിധികളോ തോന്നലുകളോ അല്ല ക്രൈസ്തവനിലപാടിന്‍റെ ആധാരം. ബൈബിള്‍ വെളിപ്പെടുത്തുന്നതും മനുഷ്യവര്‍ഗ്ഗത്തിന്‍റെ സഞ്ചിതമായ അറിവിലും അനുഭവത്തിലും പരിചയത്തിലും തെളിഞ്ഞുവന്നതുമായ ബോദ്ധ്യങ്ങളാണ് പാരമ്പര്യ നിലപാടിന്‍റെ അടിസ്ഥാനം. ഇതുവരെയുള്ള സഞ്ചിതബോദ്ധ്യങ്ങള്‍ക്ക് വിരുദ്ധമായ നിലപാട് കൈക്കൊള്ളുന്നവരാണ് അക്കാര്യം തെളിയിക്കാന്‍ ബാദ്ധ്യതയുള്ളവര്‍. അതിനുള്ള ആര്‍ജ്ജവം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതിന് പകരം അവരുടെ മാറ്റത്തിനൊത്ത് തുള്ളാന്‍ തയ്യാറാകാത്തവരെ അധിക്ഷേപിച്ചു വരുതിയിലാക്കാന്‍ നടത്തുന്ന ശ്രമത്തിന് വശംവദരാകേണ്ടതില്ല.

മറ്റൊരു സുപ്രധാനവസ്തുത മനുഷ്യന്‍റെ മൂല്യം സംബന്ധിച്ചുള്ളതാണ്. സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗികളടക്കമുള്ള ഏതുമനുഷ്യനും സഹജമൂല്യമുണ്ട്. അവരുടെ മനുഷ്യത്വവും വ്യക്തിത്വവും സ്വയനിര്‍ണ്ണയാവകാശവും അംഗീകരിച്ചുകൊണ്ട് വേണം അവരോടിടപെടാനും സംവദിക്കാനും. സ്വയനിര്‍ണ്ണയശേഷിയുടെ ഒപ്പമുള്ള യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാണ് നിര്‍ണ്ണയിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളുടെ പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍. പ്രത്യാഘാതത്തെ ഒഴിവാക്കിക്കൊണ്ട് ആര്‍ക്കും ഒരു തീരുമാനവും എടുക്കാനാകില്ല. സ്വാഭാവിക പ്രവണതകള്‍ സംബന്ധിച്ചും അത് യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാണ്. നവധാര്‍മ്മികതയുയര്‍ത്തുന്ന പ്രശ്നങ്ങളെ സമചിത്തതയോടെ സമീപിക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തി സ്വവര്‍ഗ്ഗസ്നേഹികളുടെ നിലപാടിലെ വൈരുദ്ധ്യത്തെ വ്യക്തമാക്കി അവരുടെ ചിന്തകളോട് വിയോജിക്കണം. വിയോജനം വെറുപ്പല്ല എന്ന് സമീപനത്തിലൂടെ തെളിയിക്കണം.

ഇനിയെങ്ങോട്ട്

സ്വവര്‍ഗ്ഗരതി സാധുവാക്കിയെങ്കിലും സ്വവര്‍ഗ്ഗവിവാഹം അംഗീകരിച്ചിട്ടില്ലല്ലോ എന്ന് ചിലര്‍ പറയുന്നു. പക്ഷേ അത് എത്രകാലത്തേക്ക് എന്നതാണ് ചോദ്യം. വ്യഭിചാരം കുറ്റകരമല്ലാതാക്കുകയും വിവാഹത്തിലെ പങ്കാളികള്‍ക്ക് അവരുടെ ഇഷ്ടപ്രകാരമായ ലൈംഗികസ്വാതന്ത്ര്യം ഉണ്ടെന്നും വിവാഹത്തോടെ പങ്കാളിയുടെ ഇഷ്ടങ്ങള്‍ക്ക് വിധേയയായി നില്‍ക്കേണ്ട ഗതികേട് വേണ്ടെന്നുമൊക്കെ പറയുകയും ചെയ്ത കോടതി സ്വവര്‍ഗ്ഗാനുരാഗികളുടെ വിവാഹാവകാശങ്ങളെ അധികകാലം നിഷേധിക്കുമെന്ന് കരുതുക വയ്യ. കോടതികളുടെ വിധികളുടെ പൊതുസ്വഭാവം വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തിനും ന്യൂനപക്ഷ അവകാശങ്ങള്‍ക്കും പുതുചിന്തകള്‍ക്കും അനുകൂലമാണ് എന്നത് പരിഗണിക്കുമ്പോള്‍ സ്വവര്‍ഗ്ഗ വിവാഹമെന്ന വന്‍ ദുരന്തം ഒരുപാട് അകലെയല്ലെന്ന് തോന്നുന്നു.

നവധാര്‍മ്മികതയുടെ ഈ തരംഗം നമ്മെ ബാധിക്കില്ല എന്നാരെങ്കിലും ധരിക്കുന്നുവെങ്കില്‍ അവര്‍ ഉറങ്ങുകയോ ഉറക്കം നടിക്കുകയോ ആണ്. രണ്ടും അഭികാമ്യമല്ല. ഉറക്കം വിട്ടുണര്‍ന്ന് പ്രതിരോധകവചം തീര്‍ക്കേണ്ടകാലം അതിക്രമിച്ചു. സോദോം-ഗൊമോറാ നഗരദ്വയത്തിന്‍റെ സന്ദേശം കാലാതിവര്‍ത്തിയാണ്. പുരോഗമനത്തിന്‍റെ പേരുപറഞ്ഞ് അപചയങ്ങളെ ആചാരങ്ങളാക്കിമാറ്റുമ്പോള്‍ അരുതെന്നു പറയുവാന്‍ നമുക്കാകണം. അതെ, സത്യത്തിനൊപ്പം, ബോദ്ധ്യങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം നമുക്ക് നിലകൊള്ളാം- കാലം അതാവശ്യപ്പെടുന്നു.