കാൽവരിയിലെ മൂന്നു കുരിശുകള്‍

ദുരനുഭവങ്ങള്‍  അവിശ്വാസിയെ നിരാശയിലേക്ക് തള്ളിവിടുമ്പോള്‍ വിശ്വാസിക്ക് അതേ അനുഭവങ്ങള്‍ അനുഗ്രഹത്തിന്‍റെ  വാതിലുകളാണ്.

ജീവിതം എന്നത് 10 ശതമാനം നമുക്ക് സംഭവിക്കുന്നതും 90 ശതമാനവും അവയോടുള്ള നമ്മുടെ പ്രതികരണങ്ങളുമാണ് എന്ന പ്രസ്താവന നാം കേട്ടിട്ടുണ്ടായിരിക്കാം. സംഭവങ്ങളെ തടയാന്‍ നമുക്ക് കഴിഞ്ഞെന്നു വരികയില്ല . എന്നാല്‍  അവയോട് എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കുന്നു എന്നതാണ് നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ നിര്‍വ്വചിക്കുന്ന മുഖ്യ ഘടകം. ഉദാഹരണമായി തോല്‍വി ഒരുവനെ നിഷ്ക്രിയനാക്കുമ്പോള്‍ മറ്റൊരുവന്‍ അതിനെ  ഒരു വെല്ലുവിളിയായി എടുക്കുന്നു.  വിജയം ഒരുവനെ അഹങ്കാരിയാക്കുമ്പോള്‍ മറ്റൊരുവനെ എളിമപ്പെടുത്തുന്നു. പരിമിതികള്‍ ഒരുവനെ പരാതിക്കാരനാക്കുമ്പോള്‍ മറ്റൊരുവനെ അത് പുതിയ കണ്ടെത്തലുകളിലേക്ക് നയിക്കുന്നു. ജീവിതത്തില്‍ നേരിടുന്ന ദുരന്തങ്ങളോടുള്ള മനുഷ്യരുടെ പ്രതികരണങ്ങളും ഇതുപോലെ തന്നെയാണ്. ദുരന്തങ്ങള്‍  ചില മനുഷ്യരെ ദൈവത്തോട് അടുപ്പിക്കുമ്പോള്‍ മറ്റു ചിലരെ അതേ ദുരന്തങ്ങള്‍ ദൈവത്തില്‍നിന്ന് അകറ്റുന്നു.  കഷ്ടത ഇയ്യോബിനെ ദൈവത്തോട് ഒന്നുകൂടി അടുപ്പിച്ചപ്പോള്‍ ഇയ്യോബിന്‍റെ ഭാര്യയെ അതേ കഷ്ടത ദൈവത്തെ നിഷേധിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. 

ഒരേ അനുഭവങ്ങള്‍ എങ്കിലും   പ്രതികരണങ്ങള്‍ വ്യത്യസ്തമായിരിക്കുന്നതിന്‍റെ  പ്രധാന കാരണം  നാം അനുഭവങ്ങളെ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന  വിശ്വാസങ്ങള്‍ അഥവാ ലോകവീക്ഷണങ്ങള്‍ വ്യത്യസ്തമായിരിക്കുന്നതു കൊണ്ടാണ്.  നമ്മുടെ വിശ്വാസം എന്താണോ അതിന്‍പ്രകാരമാണ് നാം സംഭവിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളെ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നതും നമ്മുടെ പ്രതികരണങ്ങളെ രൂപപ്പെടുത്തുന്നതും. ഉദാഹരണമായി ഒരു ദുരന്തത്തെ ഒരു  നിരീശ്വരന്‍ കാണുന്നതുപോലെയല്ല ഒരു ദൈവവിശ്വാസി കാണുന്നത്. ദുരന്തങ്ങളോടുള്ള സമീപനത്തില്‍ വിശ്വാസവും അവിശ്വാസവും വരുത്തുന്ന ഈ വൈരുദ്ധ്യം എറ്റവും വ്യക്തമാകുന്ന ഒരു ഉദാഹരണമാണ് ലുക്കോ. 23:39- 43 വാക്യങ്ങളില്‍ നാം കാണുന്ന സംഭവം. 

“തൂക്കിയ ദുഷ്പ്രവര്‍ത്തിക്കാരില്‍ ഒരുവന്‍: നീ ക്രിസ്തു അല്ലയോ?  നിന്നെത്തന്നെയും ഞങ്ങളെയും രക്ഷിക്ക എന്നു പറഞ്ഞു അവനെ ദുഷിച്ചു. മറ്റവനോ അവനെ ശാസിച്ചു: സമാശിക്ഷാവിധിയില്‍ത്തന്നെ ആയിരുന്നിട്ടും നീ ദൈവത്തെ ഭയപ്പെടുന്നില്ലേ? നാമോ ന്യായമായിട്ടു ശിക്ഷ അനുഭവിക്കുന്നു. നാം പ്രവര്‍ത്തിച്ചതിനു യോഗ്യമായതല്ലോ കിട്ടുന്നത്. ഇവനോ അരുതാത്തതു ഒന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല എന്നു പറഞ്ഞു. പിന്നെ അവന്‍ യേശുവേ നീ രാജത്വം പ്രാപിച്ച് വരുമ്പോള്‍ എന്നെയും കൂടെ ഓര്‍ക്കണമേ എന്നുപറഞ്ഞു. യേശു അവനോട്:  നീ ഇന്ന് എന്നോടുകൂടെ പറുദീസയില്‍ ഇരിക്കും എന്നു പറയുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞു”  

അതിദാരുണമായ മരണത്തിന് വിധിക്കപ്പെട്ട മൂന്ന് മനുഷ്യരെയാണ് കാല്‍വരിയിലിലെ  മൂന്നു കുരിശുകളില്‍ നാം കാണുന്നത്.  ഒരേ ദുരന്തമാണ് ആ മൂന്ന് വ്യക്തികളും അനുഭവിക്കുന്നതെങ്കിലും അവരുടെ പ്രതികരണള്‍ ഇരുളും വെളിച്ചവും പോലെ വ്യത്യസ്തമാണ്. അവയെ നമുക്ക് അവിശ്വാസത്തിന്‍റെ കുരിശെന്നും,  വിശ്വാസത്തിന്‍റെ കുരിശെന്നും,   അനുഗ്രഹത്തിന്‍റെ കുരിശെന്നും വിളിക്കാം. ഒന്നാമത്തെ കുരിശ് ദുരന്തങ്ങളില്‍ ദൈവത്തെ ദുഷിച്ച് നിരാശപ്പെട്ട് നശിച്ചു പോകുന്ന അവിശ്വാസത്തിന്‍റെ ചിത്രമാണ്. രണ്ടാമത്തെ കുരിശ് ദുരന്തങ്ങളില്‍ നിത്യജീവനായി യേശുക്രിസ്തുവില്‍ ആശ്രയിച്ച് പ്രത്യാശയോടെ മരിക്കുന്ന  വിശ്വാസിയുടെ ചിത്രമാണ്. മൂന്നാമത്തെ കുരിശ്  അനേകര്‍ക്ക് അനുഗ്രഹകാരണമാകുന്ന രക്ഷയുടെ കുരിശാണ്. 

 നാമെല്ലാം ഏതെങ്കിലും വിധത്തിലുള്ള കുരിശുകള്‍ വഹിക്കുന്നവരാണ്; അല്ലെങ്കില്‍ കുരിശുകളില്‍ തൂങ്ങുന്നവരാണ്. അവ കഷ്ടതകളോ, രോഗങ്ങളോ, പരിമിതികളോ, പാപങ്ങളോ ഒക്കെയാകാം. എന്നാല്‍ ഇവയില്‍ ഏതാണ് കഷ്ടതകളില്‍ നമ്മുടെ  ചിത്രം എന്ന് നമുക്കൊരു ആത്മ പരിശോധനക്കു തയ്യാറാകാം. 

അവിശ്വാസത്തിന്‍റെ കുരിശ് 

തിരുവെഴുത്ത് ആദ്യം നമ്മുടെ ശ്രദ്ധയിലേക്കു കൊണ്ടുവരുന്നത് അവിശ്വാസത്തിന്‍റെ കുരിശാണ്. 

“തൂക്കിയ ദുഷ്പ്രവര്‍ത്തിക്കാരില്‍ ഒരുവന്‍: നീ ക്രിസ്തു അല്ലയോ?  നിന്നെത്തന്നെയും ഞങ്ങളെയും രക്ഷിക്ക എന്നു പറഞ്ഞു അവനെ ദുഷിച്ചു.” പ്രത്യക്ഷത്തില്‍ ഇതൊരു പ്രാര്‍ത്ഥനയായി തോന്നാമെങ്കിലും യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അത്  അവന്‍റെ മനസ്സിലെ അവിശ്വാസത്തിന്‍റെ  പ്രകടനം മാത്രമാണ്. ദൈവവിശ്വാസമില്ലാത്ത മനുഷ്യര്‍ ദുരന്തങ്ങളെ  അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുമ്പോള്‍ അവരുടെ മനസ്സില്‍ സ്വാഭാവികമായും  നിറയുന്ന   ആശങ്കയുടെയും അമര്‍ഷത്തിന്‍റെയും നിരാശയുടെയും  നേര്‍ചിത്രമാണ് ഈ അര്‍ത്ഥഗര്‍ഭമായ പ്രസ്താവന. വളരെ ഹ്രസ്വമായ ഒരു പ്രസ്താവനയാണെങ്കിലും അവിശ്വാസത്തിന്‍റെ കണ്ണടവെച്ച് ദുരന്തങ്ങളെ നോക്കുന്നവരുടെ നാലു പ്രത്യേകതകള്‍ ഇതില്‍ വ്യക്തമായി കാണാം. 

മരണത്തിനിപ്പുറം

അവന്‍റെ അപേക്ഷ ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ വളരെ ന്യായമാണ്, “ക്രൂശില്‍നിന്ന് ഇറങ്ങുക”. അതിക്രൂരമായ കഷ്ടതകള്‍ അനുഭവിക്കുമ്പോള്‍ അതില്‍നിന്നുള്ള വിടുതല്‍ ആഗ്രഹിക്കുക എന്നത് തികച്ചും സ്വാഭാവികമാണ്. എന്നാല്‍ അതിനപ്പുറമുള്ള ഒരു ദര്‍ശനം ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് അവനില്ല എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്.  അതുതന്നെയാണ്  അവിശ്വാസമനസ്സിന്‍റെ ഏറ്റവും വലിയ സവിശേഷത: ഈ കാണുന്ന ലോകത്തിനപ്പുറം ഒന്നും ദര്‍ശിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ഭൗതീകവാദികളാണവര്‍. മരണത്തിനപ്പുറം എന്ത് എന്നല്ല, മരണത്തിനിപ്പുറമുള്ള ഈ ജീവിതത്തെ ദീര്‍ഘിപ്പിക്കുക, ക്ഷേമകരമാക്കുക എന്നതിലധികമായ ഒരു ദര്‍ശനം അവര്‍ക്കില്ല. മരിക്കാതിരിക്കുവാന്‍ കഴിയുമോ എന്നല്ലാതെ മരിച്ചാലും ജീവിക്കാന്‍ കഴിയുമെന്ന സാധ്യത അവിശ്വാസ മനസ്സുകള്‍ക്ക് അന്യമാണ്.  കഷ്ടതകളുടെ കുരിശുകളില്‍നിന്ന് എങ്ങനെരക്ഷപെടാ എന്നതിലധികമായ ഒരു ലക്ഷ്യവും അവര്‍ക്കില്ല. 

ഈ കഷ്ടകളുടെ ലോകത്തിനപ്പുറത്ത് കഷ്ടതകളില്ലാത്ത ഒരുലോകമാണ് വിശ്വാസി കാണുന്നത്.  വാഗ്ദത്തസന്തതികളോടൊപ്പം വാഗ്ദത്തഭൂമിയില്‍ പാര്‍ത്ത അബ്രഹാം കണ്ടത് ആ കാഴ്ചയാണ്. ദൈവം ശില്‍പ്പിയായി നിര്‍മ്മിച്ച നഗരം.  ബേഥേലില്‍ കല്‍ത്തലയിണവെച്ച് ഉറങ്ങുമ്പോള്‍ യാക്കോബ് കണ്ടത് ആ കാഴ്ചയാണ്. സ്വര്‍ഗ്ഗം തുറന്നിരിക്കുന്നത്.  സീനായ് മരുഭൂമിയില്‍ ആടുമേയ്ച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന മോശ കണ്ടത് ആ കാഴ്ചചയാണ്. കത്തുന്നു എങ്കിലും മുള്‍പ്പടര്‍പ്പ് എരിഞ്ഞുപോകാത്ത അഗ്നി.  ഈ നശ്വരമായ ലോകത്തിനതീതമായ ഒരു സ്വര്‍ഗ്ഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദര്‍ശനം. അതാണ് ക്രിസ്തു ലോകത്തില്‍ പ്രസംഗിച്ചത്. എന്‍റെ രാജ്യം ഐഹികമല്ല. 

ക്രിസ്തു ക്രിസ്തുവായിരിക്കുന്നത്  അഞ്ചപ്പംകൊണ്ട് അയ്യായിരത്തെ പോഷിപ്പിച്ചതുകൊണ്ടോ അന്ധര്‍ക്ക് കാഴ്ച നല്‍കിയതകൊണ്ടോ കുരുടന്‍റെ കണ്ണുതുറന്നതുകൊണ്ടോ അല്ല; മരണത്തിനപ്പുറത്തേക്ക് നീളുന്ന നിത്യമായ സ്വര്‍ഗ്ഗീയജീവിതം വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ടാണ്. “ആമേന്‍ ,ആമേന്‍ ഞാന്‍ നിങ്ങളോട് പറയുന്നു: മരിച്ചവര്‍ ദൈവപുത്രന്‍റെ ശബ്ദം കേള്‍ക്കയും കേള്‍ക്കുന്നവര്‍ ജീവിക്കയും ചെയ്യുന്ന നാഴിക വരുന്നു.” (യോഹ 5:25)  

അതുകൊണ്ട് ഈ ലോകത്തിലെ ക്രൂശുകള്‍ മാറ്റാനല്ല, ക്രുശെടുക്കാനാണ് ക്രിസ്തു നമ്മെ വിളിക്കുന്നത്. കഷ്ടതകളില്‍ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞുമാറാനല്ല, അനേക കഷ്ടങ്ങളില്‍ക്കൂടി ദൈവരാജ്യത്തില്‍ കടക്കണമെന്നാണ് അവിടുന്ന് ആഹ്വാനം ചെയ്തത്; ക്രൂശില്‍ നിന്നിറങ്ങാനല്ല ക്രൂശിനെ അതിജീവിക്കാനാണ് . അതുകൊണ്ട് ഈലോകത്തിലെ സമൃദ്ധിയും ക്ഷേമങ്ങളും മാത്രം പ്രതീക്ഷിച്ചാണ് ആരെങ്കിലും ക്രിസ്തുവിനെ തേടുന്നതെങ്കില്‍ അവര്‍ സത്യത്തില്‍ വിശ്വാസികളല്ല, ക്രൂശിലെ ദുഷ്പ്രവര്‍ത്തിക്കാരനെപ്പോലെ അവിശ്വാസികള്‍ മാത്രമാണ്. 

അനുതാപമില്ലാത്ത ഹൃദയം

പീലാത്തോസിന്‍റെ ന്യായാസനം എന്തിനാണ് അവനെ മരണത്തിന് വിധിച്ചത് എന്ന് നമുക്കറിയില്ല. എന്നല്‍ അത് അവന്‍ ചെയ്ത കുറ്റത്തിനുള്ള  ന്യായമായ ശിക്ഷയാണെന്നുറപ്പാണ്. (വാ. 41)  എന്നാല്‍ മരണത്തിനു നിമഷങ്ങള്‍ മാത്രം അടുത്തുനില്‍ക്കുമ്പോഴും അവന്‍റെ തെറ്റുകളെ സമ്മതിക്കാനുള്ള മനസ്സോ അനുതാപത്തിന്‍റെ വാക്കുകളോ അവനില്ലെന്നത്  അതിശയകരമാണ്. അവന്‍ ചെയ്ത തെറ്റുകളല്ല അതിന്‍റെ ഭവിഷ്യത്തുകളില്‍നിന്ന് എങ്ങനെ രക്ഷ പെടാം എന്നാണ് അവന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. 

അവിശ്വാസലോകത്തിന്‍റെ മനോഭാവം ഇതു തന്നെയല്ലേ? എന്തൊക്കെ മഹാവിപത്തുകള്‍ വന്നാലും, മരണം ആസന്നമായാലും, അനുതാപത്തിന്‍റെ ഒരു വാക്കോ, എന്നോട് ക്ഷമിക്കണമേ എന്നൊരു യാചനയോ ആ ഹൃദയങ്ങളില്‍ നിന്ന് പുറപ്പെടുകയില്ല.  നിര്‍ഭയക്കേസില്‍ വധശിക്ഷക്കുവിധിക്കപ്പെട്ട ആ മനുഷ്യരുടെ മനോഭാവം ഒരു ഉദാഹരണണം മാത്രം. ഇത്രനികൃഷ്ടമായ അപരാധം ചെയ്തിട്ടും, ഭീതിജനകമായ മരണം തെട്ടുമുമ്പില്‍ കാണുമ്പോള്‍പോലും,”അരുതാത്തതു ചെയ്തുപോയി. ക്ഷമിക്കണം” എന്നൊരു വാക്ക് ആ അധരങ്ങളില്‍നിന്ന് നാം കേട്ടില്ല. യെശയ്യാപ്രവാചകന്‍ എഴുതിയതുപോലെ,”നിങ്ങള്‍ ചെവികൊണ്ട് കേട്ടിട്ടും ഗ്രഹിക്കാതിരിക്കും; കണ്ണുകൊണ്ട് കണ്ടിട്ടും കാണാതിരിക്കും; കണ്ണുകൊണ്ടു കാണാതൈയും ചെവികൊണ്ട് കേള്‍ക്കാതെയും ഹൃദയം കൊണ്ട് ഗ്രഹിച്ച് മനം തിരിയാതെയും ഞാന്‍ അവരെ സൗഖ്യമാക്കാതെയും ഇരിക്കേണ്ടതിന്  ഈ ജനത്തിന്‍റെ ഹൃദയം തടിച്ചിരിക്കുന്നു. അവരുടെ ചെവി കേള്‍പ്പാന്‍ മന്ദമായിരിക്കുന്നു. അവരുടെ കണ്ണ് അടച്ചിരിക്കുന്നു.”

തെറ്റ് ചെയ്യുന്നത് വീഴ്ച സംഭവിച്ച മനുഷ്യരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം സ്വഭാവികമാണ്. എന്നാല്‍ അനുതാപത്തിന്‍റെ ഹൃദയം ദൈവത്തിന്‍റെ കൃപാദാനമാണ്. 

ദൈവത്തോടുള്ള വെല്ലുവിളി

വിശ്വാസി അവിശ്വാസിഭേദമില്ലാതെ എല്ലാവര്‍ക്കും  അത്ഭുതകരമായ സഹായങ്ങള്‍ നല്‍കിയിട്ടുള്ളവനാണ് ക്രിസ്തു. എന്നാല്‍ ഈ മനുഷ്യന്‍ അപേക്ഷിച്ചത് ക്രിസ്തു അവന് നല്‍കിയില്ല എന്നുമാത്രമല്ല അത് കേട്ടതായിപ്പോലും ഭാവിക്കുന്നില്ല. അതിനു കാരണം അതൊരു പ്രാര്‍ത്ഥനപോലുമായിരുന്നില്ല എന്നതാണ്. ആ ക്രൂശിതന്‍റെ വാക്കുകള്‍ സത്യത്തില്‍ രക്ഷക്കായുള്ള അപേക്ഷയല്ല ക്രിസ്തുവിനോടുള്ള വെല്ലുവിളിയാണ്.  “നീ ക്രിസ്തുവെങ്കില്‍ നിന്നെത്തന്നെയും ഞങ്ങളെയും രക്ഷിക്ക്. “ ദൈവനിഷേധികളുടെ സ്ഥിരം വാക്കുകളാണിത്. എന്തെങ്കിലും കഷ്ടതയോ പ്രയാസമോ വന്നാല്‍ അവരുടെ ചോദ്യം ഇതുതന്നെയാണ്: എവിടെ നിങ്ങളുടെ ദൈവം? ഒരു ദൈവമുണ്ടെങ്കില്‍ എന്തുകൊണ്ടാണ് ആ ദൈവം പരിഹാരം വരുത്താത്തത്? അങ്ങനെ ചെയ്താല്‍ ഞങ്ങള്‍    വിശ്വസിക്കാം. എന്നിങ്ങനെയുള്ള വെല്ലുവിളികള്‍ നാം എത്രയോ കേള്‍ക്കുന്നു.  

ദൈവം  വെല്ലുവിളികളേറ്റെടുത്ത് ആരെയും  വിശ്വാസത്തില്‍ വരുത്തുന്നില്ല. ആ വെല്ലുവിളികള്‍ നേരിട്ട് ഇവരെയൊന്ന് വിശ്വസിപ്പിച്ചിട്ടുതന്നെ കാര്യം എന്നു ചിന്തിക്കേണ്ട ഒരാവശ്യവും ദൈവത്തിനില്ല. അത് മനുഷ്യരും സാധാരണ ചെയ്യാറില്ല.  ഉദാഹരണത്തിന്  “എനിക്ക് ബാങ്കില്‍   ഒരു ലക്ഷം രുപ കടമുണ്ട്. നിങ്ങള്‍ അത്  അടച്ചുവീട്ടിയാല്‍ നിങ്ങള്‍ ഒരു നല്ല മനുഷ്യനാണെന്ന് ഞാന്‍ സമ്മതിക്കാം ” എന്നൊരാള്‍ വെല്ലുവിളിക്കയാണെന്നിരിക്കട്ടെ.  എന്തായിരിക്കും നമ്മുടെ ഉത്തരം? ഞാന്‍ ഒരു നല്ല മനുഷ്യനാണെന്ന് നീ പറയണമെന്നില്ല എന്നായിരിക്കില്ലേ? അതേ സമയം നിങ്ങള്‍ ഒരു നല്ല മനുഷ്യനാണെന്നെനിക്കറിയാം. ദയവായി എന്‍റെ ഒരു കടം  അടക്കാന്‍ സഹായിക്കുമോ എന്നാണ് ചോദിക്കന്നതെങ്കില്‍ പ്രതികരണം വ്യത്യസ്തമായിരിക്കും. കഴിയുമെങ്കില്‍ അടക്കുമെന്നുറപ്പാണ്. അതുപോലെതന്നെ ദൈവനിഷേധത്തിന്‍റെ വെല്ലുവിളികളെ ദൈവം അവഗണിക്കുന്നത് സ്വാഭാവികം മാത്രം. 

യേശുവിനെ സാത്താന്‍ പരീക്ഷിച്ച സംഭവം വേറൊരു ഉദാഹരണമാണ്. നീ ദൈവപുത്രനെങ്കില്‍ കല്ലുകളെ അപ്പമാക്കുക, ദേവാലയത്തിന്‍റെ അഗ്രത്തുനിന്ന് ചാടുക എന്നിങ്ങനെ യുള്ള വെല്ലുവിളികളൊന്നും ക്രിസ്തു ഏറ്റെടുത്തില്ല. ഇതൊന്നും യേശുവിന് കഴിയാത്തതുകൊണ്ടല്ല, സാത്താനെ വിശ്വസിപ്പിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ലാത്തതുകൊണ്ടാണ്. അതുമാത്രമല്ല അവിശ്വാസത്താല്‍ കഠിനപ്പെട്ട മനസ്സുകളെ വിശ്വസിപ്പിക്കുവാന്‍ അത്ഭുതങ്ങള്‍കൊണ്ടോ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍കൊണ്ടോ കഴിയുകയില്ല. അത്ഭുതങ്ങളും അനുഗ്രഹങ്ങളും വിശ്വാസത്തിന്‍റെ പ്രേരണയല്ല വിശ്വാസത്തിന്‍റെ ഫലമാണ്. വിശ്വസിച്ചാല്‍ നീ ദൈവമഹത്വം കാണും എന്നാണ് കര്‍ത്താവ് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. സൂഖപ്പെട്ടിട്ട് മരുന്ന് കഴിക്കുകയല്ല മരുന്ന് കഴിച്ചാല്‍ സുഖപ്പെടുകയാണ്. സ്ഥലത്തെത്തിയിട്ട് ബസില്‍  കയറുകയല്ല, വിശ്വസിച്ച് വാഹനത്തില്‍ കയറിയാല്‍ സ്ഥലത്ത് എത്തുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.  അതാണ് എബ്രായലേഖനകാരന്‍ പറഞ്ഞത്: “ദൈവത്തിന്‍റെ അടുക്കല്‍ വരുന്നവന്‍ ദൈവം ഉണ്ട് എന്നും തന്നെ അന്വേഷിക്കുന്വര്‍ക്ക് പ്രതിഫലം കൊടക്കുന്നു എന്നും വിശ്വസിക്കേണ്ടതല്ലോ”(എബ്രാ.11:6)

ദൈവത്തെ ദുഷിക്കുന്ന മനസ്സ്

എറ്റവും വിചിത്രമായ കാര്യം ഈ ദൂഷ്പ്രവര്‍ത്തിക്കാരന്‍ ഈ സമയത്തും ക്രിസ്തുവിനെദുഷിക്കുന്നതാണ്.  അവനെ ശിക്ഷക്കു വിധിച്ച പിലാത്തോസിനെ ദുഷിക്കാം,  ക്രൂശിച്ച പടയാളികളെ ദുഷിക്കാം; അതുമല്ലെങ്കില്‍ ഇതിനൊക്കെ കാരണക്കാരനായ തന്നെത്തന്നെ ദുഷിക്കാം. എന്നാല്‍ അവനോടു കൂടെ അതേ മരണവ്യഥയനുഭവിക്കുന്ന ക്രിസ്തുവിനെ അവന്‍ എന്തിന് ദുഷിക്കണം! അവന്‍ ക്രൂശില്‍ തൂങ്ങുന്നതിനു കാരണം ക്രിസ്തുഅല്ല അവന്‍റെ ദുഷ്പ്രവര്‍ത്തികളാണ് എന്ന് അവനും അറിയാവുന്നതാണ്.

ഈ വിചിത്രതയും ദൈവനിഷേധത്തിന്‍റെ പൊതുസ്വഭാവമാണ്. കഷ്ടതകളും പ്രയാസങ്ങളും വരുമ്പോള്‍ ദൈവാസ്തിത്വത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യാനും ദൈവവിശ്വാസത്തെ ദുഷിക്കാനും ദൈവവിശ്വാസികളെ പരിഹസിക്കാനും  അവര്‍ കാട്ടുന്ന വ്യഗ്രത ഒന്നു പ്രത്യേകം തന്നെയാണ്.  പ്രളയം വന്നാലും പകര്‍ച്ചവ്യാധിവന്നാലും ക്ഷാമം വന്നാലും പീഢനം വന്നാലും മനുഷ്യരുടെ അപരാധങ്ങളും അബദ്ധങ്ങളും കുറ്റകരമായ അനാസ്ഥകളും താഴ്മയോടെ സമ്മതിക്കുന്നതിന് പകരം  ഏദന്‍ തോട്ടത്തില്‍ മരം നട്ട ദൈവത്തെ കുറ്റപ്പെടുത്താനാണ്  ചിലര്‍ക്ക് നിര്‍ബന്ധം. 

“അവരുടെ അവിശ്വാസം ഹേതുവായി അവന്‍ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു”  എന്നൊരു പ്രസ്താവന മക്കോസ് 6:6 ല്‍ കര്‍ത്താവ് പറയുന്നുണ്ട്. മരണത്തിന്‍റെ മൂമ്പിലും ദൈവത്തിലേക്ക് തിരിയാന്‍ മനസ്സുകാണിക്കാത്ത ഹൃദയകാഠിന്യം വിസ്മയിപ്പിക്കുന്നത് തന്നെയാണ്. അതേക്കുറിച്ച് പൗലോസ് എഴുതി :  “ദൈവപ്രതിമയായ ക്രിസ്തുവിന്‍റെ തേജസ്സുള്ള സുവിശേഷത്തിന്‍റെ പ്രകാശനം ശോഭിക്കാതിരിക്കാന്‍ ഈലോകത്തിന്‍റെ ദൈവം അവിശ്വാസികളുടെ ഹൃദയം കുരുടാക്കി”(.2 കൊരി 4: 4).  ഇത്ര മഹത്തായൊരു സുവിശേഷം, ഭാവിയെപ്പറ്റി ഇത്ര ശ്രേഷ്ഠമായ പ്രതീക്ഷനല്‍കുന്ന ഒരു സന്ദേശം  വിശ്വസിക്കാതിരിക്കണമെങ്കില്‍ അത് ആത്മീയഅന്ധത ബാധിച്ചവര്‍ക്കു മാത്രമേ കഴിയുകയുള്ളു. “സഹോദരന്മാരേ, ജീവനുള്ള ദൈവത്തെ ത്യജിച്ചുകളയാതിരിക്കേണ്ടതിന് അവിശ്വാസമുള്ള ദുഷ്ട ഹൃദയം നിങ്ങളില്‍ ആര്‍ക്കും ഉണ്ടാകാതിരിപ്പാന്‍ നോക്കുവിന്‍.” (എബ്രാ 3:12)

സത്യത്തില്‍ ദുരിതങ്ങള്‍ അവരെ അവിശ്വാസത്തിലേക്ക് നയിക്കുകയല്ല  അവിശ്വാസത്തിന്‍റെ കണ്ണുകളിലൂടെ ദുരിതങ്ങളെ അവര്‍ കാണുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.  അവിശ്വാസത്തിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍കൊണ്ട് നോക്കിയാല്‍ അതവന്  ഒരുഗുണവും ചെയ്യുന്നില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല അവിശ്വാസം  ഒന്നുകൂടി ഉറപ്പിക്കപ്പെടുകയും  അവന്‍ അവന്‍ ആ ദുരിതങ്ങളാല്‍ നശിച്ചുപോകയും ചെയ്യും. കാരണം അവിശ്വാസത്തിന് മരണത്തിനപ്പുറം ഒന്നും  വാഗ്ദാനം ചെയ്യാനില്ല. 

വിശ്വാസത്തിന്‍റെ കുരിശ്

അവിശ്വാസികള്‍ കഷ്ടതകളില്‍ ദൈവത്തെ ദുഷിച്ച് നിരാശരായി മരിക്കുമ്പോള്‍, ദൈവത്തെ ആശ്രയിച്ച് രക്ഷപ്രാപിക്കാനുള്ള അവസരമായി കഷ്ടതകള്‍ കാരണമാകുന്നതാണ് വിശ്വാസത്തിന്‍റെ മഹത്വം. അതാണ് ക്രിസ്തുവിനോടുകൂടി ക്രൂശിക്കപ്പെട്ട മറ്റേ ദുഷ്പ്രവര്‍ത്തിക്കാരന്‍റെ  ചരിത്രം നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നത്.  

“യേശുവേ, നീ രാജത്വം പ്രാപിച്ച് വരുമ്പോള്‍ എന്നെയുംകൂടെ ഓര്‍ക്കണമേ.”   ഒരേ അനുഭവം എത്ര വ്യത്യസ്തമായ പ്രതികരണം! യേശുവിനോടുകൂടെ ക്രൂശിക്കപ്പെട്ട രണ്ടാമത്തെ ദുഷ്പ്രവര്‍ത്തിക്കാരനും ഭീതിജനകമായ മരണവുമായി മല്ലിടുകയാണ്. മിനിട്ടുകളോ മണിക്കുറുകളോ നീളുന്ന വേദനകള്‍ക്കൊടുവില്‍ അവനും മരണത്തിന് കീഴടങ്ങും. എന്നാല്‍ ആശങ്കയുടെയും അമര്‍ഷത്തിന്‍റെയും  സ്ഥാനത്ത് ആശ്രയവും പ്രത്യാശയുമാണ് ഈ മനുഷ്യനില്‍ നാം കാണുന്നത്. ഒരുവന്‍ ദൈവത്തെ ദുഷിച്ച് മരിക്കുമ്പോള്‍ ഈ മനുഷ്യന്‍ ദൈവത്തിന്‍റെ പറുദീസയിലേക്ക് പ്രത്യാശയോടെ യാത്രയാകുന്നു. ഈ അത്ഭുതാവഹമായ വ്യതിയാനത്തിന് ഒരേയൊരു കാരണമേയുള്ളു; യേശുക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസം. വിശ്വാസത്തിന്‍റെ കണ്ണടവെച്ച് കുരിശുകളെ നോക്കുന്നവരുടെ പ്രത്യേകതകള്‍ ഈ മനുഷ്യന്‍റെ വാക്കുകളിലുണ്ട്. 

അനുതപിക്കുന്ന ഹൃദയം

ഈ ദുഷ്പ്രവര്‍ത്തിക്കാരന്‍റെ മാനസാന്തരം എപ്പോഴാണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് നമുക്കറിയില്ല.  എന്നാല്‍ ആ ഹൃദയപരിവര്‍ത്തനം ദുരന്തങ്ങളോടുള്ള അവന്‍റെ പ്രതികരണത്തില്‍ വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങളില്‍ ഒന്നാമത്  കഷ്ടതകളില്‍ മറ്റുള്ളവരെ ദുഷിക്കുന്നതിനു പകരം   സ്വന്ത പാപങ്ങളും പരിമിതികളും സമ്മതിക്കാനുള്ള അവന്‍റെ താഴ്മയാണ്.  അവന്‍  ചെയ്ത അന്യായങ്ങള്‍ക്ക്  അനുസൃതമായ ന്യായമായ ശിക്ഷാവിധിയണ് അനുഭവിക്കുന്നത് എന്ന് അവന്‍ ആവര്‍ത്തിച്ച് സമ്മതിക്കുന്നു. “സമശിക്ഷാവിധിയില്‍ത്തന്നെ ആയിരുന്നിട്ടും നീ ദൈവത്തെ ഭയപ്പെടുന്നില്ലേ? നാമോ ന്യായമായിട്ടു ശിക്ഷ അനുഭവിക്കുന്നു. നാം പ്രവര്‍ത്തിച്ചതിനു യോഗ്യമായതല്ലോ കിട്ടുന്നത്.”

സ്വന്തം പാപങ്ങളും പരിമിതികളും സമ്മതിക്കാനുള്ള താഴ്മയാണ് ദൈവത്തിലുള്ള വിശ്വാസത്തിന്‍റെ പ്രധാന ലക്ഷണങ്ങളിലൊന്ന്. പൊതുവേ മനുഷര്‍ സ്വയം നീതികരിക്കാനും മറ്റുള്ളവരെ കുറ്റക്കാരാക്കാനുമാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്. ആരെയും കുറ്റപ്പെടത്താനില്ലെങ്കില്‍ ഗവര്‍മെണ്ടിനെ കുറ്റപ്പെടുത്തും . അതുമല്ലെങ്കില്‍ ദൈവത്തെയെങ്കിലും പഴിപറയാന്‍ മനുഷ്യര്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ കഷ്ടതകളും പ്രയാസങ്ങളും വരുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ പാപങ്ങളും പരാജയങ്ങളും ഓര്‍ക്കാനും സമ്മതിക്കാനും തയ്യാറാകുന്നതാണ് ഒരു ദൈവപൈതലിന്‍റെ സവിശേഷത. നെഹമ്യാവിന്‍റെ പ്രാര്‍ത്ഥന ഒരുദാഹരണമാത്രം.” എന്നാല്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു ഭവിച്ചതിലൊക്കെയും നീ നീതിമാന്‍ തന്നെ. നീ വിശ്വസ്തത കാണിച്ചിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങളോ ദുഷ്ടത പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരിക്കുന്നു. “ (നെഹെ .9:33) കഷ്ടതകളും പ്രയാസങ്ങളും നേരിടുമ്പോള്‍ ആത്മ പരിശോധന നടത്താനും കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളും  സമ്മതിക്കാനുമുള്ള മനസ്സ് നമുക്കുണ്ടോ? അതോ കുറ്റപ്പെടുത്താനും പരാതിപ്പെടാനും സ്വയം നീതികരിക്കാനുമൊക്കെയാണോ നാം ശ്രമിക്കാറുള്ളത്. 

കഷ്ടതകളുടെയും മരണത്തിന്‍റയും  ഉപജ്ഞാതാവ് ദൈവമല്ല, പിശാചാണ്. അവനാണ് മരണാധികാരി. പകര്‍ച്ചവ്യാധികളും ദുരന്തങ്ങളുമൊന്നും ദൈവം പറഞ്ഞയക്കുന്നതല്ല. അവയൊക്കെ  വീണുപോയ ലോകത്തിന്‍റെ സ്വാഭാവിക പരിണിതികളാണ്.  സകല ദുരന്തങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാന കാരണം മനുഷ്യര്‍  ദൈവസ്നേഹം വിട്ട്, ദൈവവഴികളെ വിട്ട് അകലുന്നതാണ്. “തിന്മ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ഏതുമനുഷ്യാത്മാവിനും കഷ്ടവും സങ്കടവും ആദ്യം യഹദനും പിന്നെ യവനനും വരും. നന്മ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ഏവനും മഹത്വവും മാനവും സമാധാനവും ആദ്യം യെഹൂദനും പിന്നെ യവനനും ലഭിക്കും.”(റോമ 2: 9-10)

ധൂര്‍ത്തപുത്രന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ വന്ന കഷ്ടത അവന്‌ പിതാവ് അയച്ചതല്ല.  അവൻറെ മത്സരത്തിൻറെ  സ്വാഭാവിക ഫലമാണ്.  അത് പിതാവ് അയച്ചതല്ല, അനുവദിച്ചതാണ്. കാരണം അവ തിരിച്ചു വരാനുള്ള ശക്തമായ മുന്നറിയിപ്പാണ്.  (ഇളയ മകന്‍ പിതാവിന്‍റ സമ്പത്ത് നശിപ്പിച്ച് കളഞ്ഞ് കഷ്ടതയിലാകുമ്പോള്‍ മൂത്ത മകന്‍ പിതാവിന്‍റ സമ്പത്ത് അനുഭവിച്ച് കഷ്ടതയിലാകുന്നതാണ് അതിലും വിചിത്രം. ഉള്ളത് അനുഭവിക്കാന്‍ കഴിയാത്തതിന്‍റെ പരിണിതഫലം. )  

മാനസാന്തരപ്പെട്ട് ദൈവത്തിങ്കലേക്ക് മടങ്ങിവരാനുള്ള ശക്തമായ ഒരാഹ്വാനാണ് ജീവിതത്തില്‍ സംഭവിക്കുന്ന കഷ്ടതകളും പ്രയാസങ്ങളും.  “ദൈവം നമ്മുടെ സുഖങ്ങളില്‍ മന്ത്രിക്കുകയും മനസാക്ഷികളില്‍ സംസാരിക്കുകയും വേദനകളില്‍ ഉറക്കെവിളിക്കയും ചെയ്യുന്നു. ബധിരലോകത്തെ ഉണര്‍ത്താനുള്ള ദൈവത്തിന്‍റെ ഉച്ചഭാഷിണിയാണ് വേദനകൾ “എന്നാണ്  സി എസ് ലൂയിസിന്‍റെ പ്രസിദ്ധമായ വാക്കുകള്‍. ഒരു വിശ്വാസിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം കഷ്ടതകള്‍ ദൈവവഴികളിലേക്ക് തിരികെ വരാനുള്ള ആഹ്വാനമാണ്. അതാണ് രണ്ടാമത്തെ ദുഷ്പ്രവര്‍ത്തിക്കാരന്‍ തിരിച്ചറിയുന്നതും ഏറ്റുപറയുന്നതും. 

ദൈവത്തിന്‍റെ നീതി

നാം ഈ വ്യക്തിയില്‍ കാണുന്ന മറ്റൊരു കാര്യം, ദുരന്തങ്ങളെ വിശ്വാസത്തിന്‍റെ കണ്ണുകളിലൂടെ വീക്ഷിക്കുന്നവന്‍ ദൈവത്തെ ദുഷിക്കുകയല്ല അവിടുത്തെ മഹത്വത്തെ ഒന്നുകൂടി ഉറപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. അവിശ്വാസി ക്രിസ്തുവിനെ ദുഷിക്കുമ്പോള്‍ വിശ്വാസിയുടെ പ്രതികരണം,”ഇവനോ അരുതാത്തതൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല” എന്നാണ്. അവിശ്വാസി ദൈവത്തില്‍ കുറ്റം ആരോപിക്കാന്‍  വ്യഗ്രതപ്പെടുമ്പോള്‍ വിശ്വാസി ദൈവത്തിന്‍റെ നീതിയെ സംശയിക്കുകയോ ചോദ്യം ചെയ്യുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല.  

ഇയ്യോബിന്‍റെ മഹത്തായ മാതൃകയും ഇതാണ്. “ഇതിലൊന്നും ഇയ്യോബ് പാപം ചെയ്യുകയോ ദൈവത്തിനു ഭോഷത്തം ആരോപിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല. “(ഇയ്യോ 1: 22) കാരണം  ഇയ്യോബിന്‍റെ വിശ്വാസത്തിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ കഷ്ടതയിലും ദൈവത്തിന്‍റെ പ്രവര്‍ത്തനമാണ് കണ്ടത്.  “നാം ദൈവത്തിന്‍റെ കൈയ്യില്‍ നിന്ന് നന്മ കൈക്കൊള്ളുന്നു;  തിന്മയും കൈക്കൊള്ളരുതോ “

, (2: 1.  എന്നാല്‍ ഇയ്യോബിന്‍റെ ഭാര്യയുടെ പ്രതികരണം എത്ര വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു! “നീ ഇനിയും നിന്‍റെ ഭക്തി മുറുകെപ്പിടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നുവോ? ദൈവത്തെ ത്യജിച്ചുപറഞ്ഞു മരിച്ചുകളക.” (2: 9) വിശ്വാസത്തിന്‍റെ കണ്ണുകളിലൂടെ കഷ്ടതകളെ കാണാന്‍ കഴിയാത്തിടത്തോളം ഇയ്യോബിന്‍റെ ഭാര്യയെപ്പോലെ പ്രതികരിക്കാനേ ആര്‍ക്കും കഴിയുകയുള്ളു.  ദാനിയേലിന്‍റെ സുഹൃത്തുകളുടെ വാക്കുകളിലതുകാണാം. തീച്ചൂളയില്‍ നിന്ന് രക്ഷിച്ചാല്‍ ദൈവം ദൈവമാണെന്നല്ല വിടുവിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും ദൈവം ദൈവമാണെന്ന സത്യമാണ് അവര്‍ ഏറ്റുപറഞ്ഞത്.

യഥാര്‍ത്ഥ വിശ്വാസികളുടെ ദൈവഭക്തിയെ തകര്‍ക്കാന്‍ കഷ്ടതകള്‍ക്കു കഴിയില്ല എന്നതിന് സഭാചരിത്രത്തിലെ ആയിരമായിരം രക്തസാക്ഷികളുടെ നീണ്ടനിര തന്നെ  തെളിവാണ്.  യഥാര്‍ത്ഥ വിശ്വാസം കഷ്ടതയില്‍ പിന്തിരിയുകയല്ല കൂടുതല്‍ ഊര്‍ജ്ജസ്വലമാവുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.  അതുകൊണ്ടാണ് കഷ്ടതയാണ് വിശ്വാസത്തിന്‍റെ പരിശോധന എന്നു ദൈവവചനം പറയുന്നത്. 

കഷ്ടതകളോട് എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കുന്നു എന്നതാണ് വിശ്വാസിയാണോ എന്നതിന്‍റെ ലിറ്റ്മസ് ടെസ്റ്റ്. രോഗങ്ങളും പരാജയങ്ങളും പീഢനങ്ങളും പരിഹാസങ്ങളും, ഉപേക്ഷണങ്ങളും വരുമ്പോഴാണ് ഒരുവന്‍റെ ദൈവവിശ്വാസത്തിന്‍റെ യഥാര്‍ത്ഥ നിറമെന്തെന്ന് വ്യക്തമാവുന്നത്. ക്രൂശിലെ ഏതു ദൂഷ്പ്രവര്‍ത്തിക്കാരനാണ് നമ്മെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നതെന്ന് നമുക്ക് ആത്മപരിശോധന ചെയ്യാം. കഷ്ടതകളുടെ മുഖത്ത് നാം ദൈവത്തെ ഉപേക്ഷിക്കുന്നവരോ, ദൈവത്തോട് അടുത്ത് നില്‍ക്കുന്നവരോ?

അനശ്വരമായ പ്രത്യാശ

“യേശുവേ, നീ രാജത്വം പ്രാപിച്ചു വരുമ്പോള്‍ എന്നെ  ഓര്‍ത്തുകൊള്ളണമേ.”വിശ്വാസത്തിന്‍റെ ക്രൂശിന്‍റെ പ്രത്യേകത അത് മരണത്തിനപ്പുറത്തേക്ക് നീളുന്ന അനശ്വരജീവിതത്തിലാണ് പ്രത്യാശയര്‍പ്പിക്കുന്നത് എന്നതാണ്.  അവിശ്വാസത്തിന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ക്ക് ഈ നശ്വരലോകത്തിനപ്പുറം കാണാന്‍ കഴിയാതിരിക്കുമ്പോള്‍ വിശ്വാസം ലക്ഷ്യം വെക്കുന്നത് ദൈവരാജ്യമാണ്. ഈ ലോകത്തിലെ സുസ്ഥിതി ലഭിക്കുകയോ ലഭിക്കാതിരിക്കുകയോ ചെയ്യാം. രോഗം സുഖപ്പെടുകയോ രോഗത്തില്‍ മരിക്കുകയോ ചെയ്യാം.  പ്രശ്നങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കപ്പെടുകയോ പരിഹരിക്കപ്പെടാതിരിക്കുകയോ ചെയ്യാം. എന്നാല്‍ നിത്യജീവിതം ഉറപ്പാക്കുന്നതാണ് അവനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അതിപ്രധാന കാര്യം. 

ഒരു സത്യം നാമോര്‍ക്കണം. കഷ്ടതകള്‍ക്ക് വിശ്വാസിയെന്നോ അവിശ്വാസിയെന്നോ വ്യത്യാസമില്ല. അത് വിശ്വാസിക്കും അവിശ്വാസിക്കും മരണഹേതുവുമാകാം. ദൈവം അവിടുത്തെ ഭൗതികനന്മകള്‍ നല്ലവരെന്നോ ദുഷ്ടരെന്നേ വ്യത്യാസമില്ലാതെ ഏവര്‍ക്കുമായി നല്‍കിയിരിക്കുന്നതുപോലെ പിശാചും അവന്‍റെ ഭൗതീകതിന്മകള്‍  എല്ലാവരുടെമേലും വര്‍ഷിക്കും. പിശാച് അവന്‍റ സന്തതികള്‍ക്ക് പ്രത്യേകമായി നല്‍കുന്നത് നിത്യനാശമാണ്. ദൈവം അവിടുത്തെ മക്കള്‍ക്ക് പ്രത്യേകമായി നല്‍കുന്നത്  നിത്യജീവനാണ്. അതല്ലാതെ ദൈവം അവിടുത്തെ മക്കള്‍ക്ക് ഈ ലോകത്തിലെ പ്രതികൂലങ്ങളില്‍നിന്ന്  പ്രത്യേക ഒഴിവ്   നല്‍കിയിട്ടില്ല. 

ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് കഷ്ടത രണ്ടുതരമാണ്. ഒന്ന് സാധാരണ എല്ലാമനുഷ്യര്‍ക്കുമുള്ള കഷ്ടതകള്‍, അതിനു പുറമേ വിശ്വാസം നിമിത്തമുള്ള കഷ്ടതകള്‍.  എന്നാല്‍ ഇതിനൊന്നും നമ്മെ, തളര്‍ത്താന്‍ കഴിഞ്ഞാലും, തകര്‍ക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്നതാണ് വിശ്വാസത്തിന്‍റെ ശക്തി. റോമ 8: 38-39 വാക്യങ്ങളില്‍ പൗലോസ് അക്കാര്യം ഇങ്ങനെ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു:  “മരണത്തിനോ ജീവനോ ദൂതന്മാര്‍ക്കോ വാഴ്ചകള്‍ക്കോ, അധികാരങ്ങള്‍ക്കോ ഇപ്പോഴുള്ളതിനോ വരുവാനുള്ളതിനോ ഉയരത്തിനോ ആഴത്തിനോ മറ്റു യാതൊരു സൃഷ്ടിക്കോ നമ്മുടെ കര്‍ത്താവായ യേശുക്രിസ്തുുവിലുള്ള ദൈവസ്നേഹത്തില്‍നിന്ന് നമ്മെ വേര്‍പിരിപ്പാന്‍ കഴിയുകയില്ല എന്ന് ഞാന്‍ ഉറച്ചിരിക്കുന്നു”

ദൈവത്തിന്‍റെ നിത്യരാജ്യത്തിലെ വാസം. അതാണ് വിശ്വാസം നമുക്ക് ഉറപ്പ് തരുന്ന വാഗ്ദത്തം.  ആ ദുഷ്പ്രവര്‍ത്തിക്കാരന്‍റ പ്രാര്‍ത്ഥന രക്ഷിതാവിന്‍റെ കരങ്ങളില്‍ അവന്‍റ ആത്മാവിനെ ഭരമേല്‍പ്പിക്കലാണ്.  കഷ്ടതകളും അതു ഒരുക്കുന്ന മരണവും അവനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ദൈവരാജ്യത്തിലേക്കുള്ള പ്രവേശനമാണ്; മരണദിവസം അവന് രക്ഷാദിവസമാണ്.  ഏതൊരു ദൈവപൈതലിനെ സംബന്ധിച്ചും കഷ്ടതകളും ദുരന്തങ്ങളും അതെത്ര ഭയാനകവും വേദനാജനകവുമാണെങ്കിലും യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അത് അവരുടെ വീണ്ടെടുപ്പുനാളിന്‍റെ ആഗമനമാണ്. രക്ഷയുടെ അടുത്തുവരലാണ്. മരണത്തെപ്പോലും സധൈര്യം നേരിടാന്‍ ദൈവമക്കളെ ഒരുക്കുന്നത് ഈ പ്രത്യാശയാണ്.  

അനുഗ്രഹത്തിന്‍റെ കുരിശ്

യേശുക്രിസ്തുവിന്‍റ കുരിശ് മറ്റു രണ്ടുപേരുടെയും കുരിശുകളില്‍ നിന്ന് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. ഒരുവന്‍റെ കഷ്ടതകള്‍ അനേകര്‍ക്ക് അനുഗ്രഹമാകുന്നതാണ് ക്രിസ്തുവിന്‍റെ കുരിശ് നമുക്ക് കാട്ടിത്തരുന്നത്. 

ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ദുരന്തമാണ് യേശുക്രിസ്തുവിന്‍റെ ക്രൂശ്.  പാപരഹിതനായ ദൈവപുത്രനെ നിന്ദിച്ച് പരിഹസിച്ച്  കുരിശില്‍ തറച്ചുകൊന്ന് ലോകത്തില്‍ പരസ്യമായി ഉയര്‍ത്തിനിര്‍ത്തിയതുപോലൊരു അന്യായം ഈലോകത്തില്‍ മറ്റൊന്നില്ല. നാമെല്ലാം, വിശ്വാസിയായാലും അവിശ്വാസിയായാലും, ന്യായമായി കഷ്ടങ്ങള്‍ സഹിക്കുമ്പോള്‍ അവിടുന്ന് അനുഭവിച്ചത് തികച്ചും  അന്യായമായ കഷ്ടതയായിരുന്നു. ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും അന്യായമായ വിധിയാണ് പിലാത്തോസിന്‍റെ വിധി. യാതൊരു കുറ്റവുമില്ലാത്തവനെ ഏറ്റവും നികൃഷ്ടമായ മരണത്തിന് വിധിച്ചു. എന്നാല്‍ ആ അന്യായമായ കുരിശാണ് സര്‍വ്വലോകത്തിനും രക്ഷയായിത്തിര്‍ന്ന അനുഗ്രഹത്തിന്‍റെ കുരിശ്.  കാരണം നമ്മുടെ പാപങ്ങളുടെ ന്യായമായ ശിക്ഷയാണ് അവിടുന്ന് ക്രൂശില്‍ നമുക്കു പകരമായി അനുഭവിച്ചത്. “അവന്‍ നമ്മുടെ പാപങ്ങളെ ചുമന്നുകൊണ്ട് ക്രൂശിന്മേല്‍ കയറി. അവന്‍റെ അടിപ്പിണരുകളാല്‍ നമുക്ക് സൗഖ്യം വന്നിരിക്കുന്നു”ڈ   

യേശുവിന്‍റെ കുരിശ് നിസ്തുല്ല്യമായ കുരിശാണ്. ലോകത്തിന്‍റെ പാപം പരിഹരിച്ച അനുഗ്രഹത്തിന്‍റെ കുരിശായിരുന്നു യേശുകിസ്തുവിന്‍റെ കാല്‍വരികുരിശ്.   അതുപോലൊരു കഷ്ടത ഭുമിയില്‍ മറ്റാര്‍ക്കും അനുഭവിക്കാന്‍ കഴിയുകയില്ല. എന്നാല്‍ അതിനു സമാനമായി നമുക്കും മറ്റുള്ളവരുടെ നന്മക്കായി കഷ്ടതകളുടെ കുരിശുകള്‍ വഹിക്കാന്‍ കഴിയുമെന്നത് ഒരു വസ്തുതയാണ്. കെലോ 1;24-ല്‍ പൗലോസ് എഴുതുന്നു.”ഇപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടിയുള്ള കഷ്ടങ്ങളില്‍ സന്തോഷിച്ച് ക്രിസ്തുവിന്‍റെ കഷ്ടങ്ങളില്‍ കുറവായുള്ളത് എന്‍റെ ജഡത്തില്‍ സഭയായ അവന്‍റെ ശരീരത്തിനുവേണ്ടി പൂരിപ്പിക്കുന്നു.”

പൗലോസ് കഷടപ്പെട്ടത് നമ്മുടെ രക്ഷക്കുള്ള പ്രായശ്ചിത്തമായിരുന്നില്ല. അത് സമ്പൂര്‍ണ്ണമായും ക്രിസ്തു ചെയതു കഴിഞ്ഞു. എന്നാല്‍ ക്രിസ്തുവിന്‍റെ പ്രായശ്ചിത്തത്തിലുടെ ദൈവം ഒരുക്കിയ ആ രക്ഷയുടെ സുവിശേഷം നാം അറിഞ്ഞത് പൗലൊസും അതുപോലെ മറ്റനേക മനുഷ്യരും കഷ്ടം സഹിച്ച് ആ സന്ദേശം നമ്മുടെ അടുക്കല്‍ എത്തിച്ചതുകൊണ്ടാണ്. അവര്‍ അനുഭവിച്ച കഷ്ടതകള്‍ അനുഗ്രഹകരമായ ഒരു കഷ്ടതയാണ്. 

അതുപോലെ നമുക്കും അനുഗ്രഹകരമായി കഷ്ടമനുഭവിക്കുവാന്‍ കഴിയും. മാതാപിതാക്കളുടെ കഷ്ടത മക്കളുടെ ജീവിതമാണ്. അധ്യാപരുടെ കഷ്ടത വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെ നന്മയാണ്.  ആരോഗ്യപ്രവര്‍ത്തകരുടെ കഷ്ടത രോഗികളുടെ സൗഖ്യമാണ്.  മിഷണറിമാരുടെ കഷ്ടത അവിശ്വാസികളുടെ രക്ഷയാണ്. നമ്മുടെ കഷ്ടതകളെ മറ്റുള്ളവരുടെ ആത്മീകവും ഭൗതികവുമായ നന്മയാക്കിത്തിര്‍ക്കുവാനുള്ള വലിയ സാധ്യത നമുക്കു മുന്നിലുമുണ്ട്. 

വീണുപോയ ലോകത്തിന് വന്നുചേര്‍ന്ന ഭവിഷ്യത്താണ് കഷ്ടതകളിലൂടെയാണ് നന്മ ലഭിക്കുകയുള്ളു എന്നത്. നെറ്റിയിലെ വിയര്‍പ്പുകൊണ്ട് അപ്പം സമ്പാദിക്കുമെന്നും, വേദനയോടെ മക്കളെ പ്രസവിക്കുമെന്നുമെല്ലാമുള്ള വാക്കുകളില്‍ അതു വ്യക്തമാണ്. കഷ്ടതയില്ലാതെ നന്മ ആസ്വദിച്ചിരുന്ന ഏദനാണ് പാപം നമ്മില്‍ നിന്ന് കവര്‍ന്ന് എടുത്തത്. ജീവിതം കണ്ണുനീരിന്‍റെ യും അത്യധ്വാനത്തിന്‍റെയും കുരിശുകളാക്കിയത് ദൈവത്തോടുള്ള മനുഷ്യന്‍റെ മത്സരമാണ്. ഒരു ട്രെയിന്‍ പാളത്തില്‍നിന്ന് തെറ്റിയാല്‍ അതിന്‍റെ  യാത്ര ദുഷ്കരമാകുന്നതുപോലെ ദൈവവഴിവിട്ട മനുഷ്യന്‍റെ ജീവിതയാത്ര ദുരന്തപൂര്‍ണ്ണമായിത്തീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. ദൈവത്തോടു മത്സരിച്ച യിസ്രയേലിന് മൂന്നുദിവസത്തെ വഴി ദുരിതപൂര്‍ണ്ണമായ നാല്പതു സംവത്സരങ്ങളായതുപോലെ ദൈവത്തെ തള്ളിക്കളഞ്ഞ ലോകത്തിന് ജീവിതയാത്ര ദുര്‍ഘടമാകുന്നത് സ്വാഭാവികം മാത്രം. എന്നാല്‍ ദുരിതങ്ങളെയും ജീവിതത്തിന്‍റെ അനുഗ്രഹവഴികളാക്കാം എന്നതാണ് ദൈവം ലോകത്തിന് അവശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന നന്മ. അതിനുള്ള ഉത്തമ ദൃഷ്ടാന്തമാണ് ക്രിസ്തുവിന്‍റെ കുരിശ്. 

ഈ ജീവിതം നമുക്ക് ഒരു കുരിശിന്‍റെ വഴിയാണ്. കുരിശുകള്‍ ഒഴിവാക്കുവാന്‍ നമുക്കു കഴിയുകയില്ല. എന്നാല്‍ കുരിശുകളെ അനുഗ്രഹമോ ശാപമോ ആക്കുവാന്‍ നമുക്ക് കഴിയുമെന്ന് നമുക്കോര്‍ക്കാം. അവിശ്വാസഹൃദയത്തോടെ കുരിശുകളെ അഭിമുഖീകരിച്ചാല്‍ കുരിശുകള്‍ നമുക്ക് നിരാശയുടെ അനുഭവമാകും. അതു നമുക്ക് നാശത്തിലേക്കുള്ള വാതില്‍ മാത്രമായിരിക്കും. എന്നാല്‍ വിശ്വാസത്തോടെ കുരിശുകളെ വിക്ഷിച്ചാല്‍ അവ നമുക്ക് പ്രത്യാശയുടെ രക്ഷാകവാടമായിരിക്കും. അതിലുപരി നമ്മുടെ കുരിശുകള്‍ ക്രിസ്തുവിന്‍റെ കുരിശിലുള്ള പങ്കാളിത്തമായാല്‍ അവ ലോകത്തിനുതന്നെ  അനുഗ്രഹമായിത്തിരും. വേദനയുടെ അനുഭവങ്ങളെ  അനുഗ്രഹത്തിന്‍റെ നീര്‍ച്ചാലുകളാക്കാന്‍ നമുക്കു കഴിയും, ദൈവവിശ്വാസത്തിന്‍റെ ഹൃദയത്തോടെ അവയെ അഭിമുഖീകരിച്ചാല്‍.